Η εξουσία έτσι νομίζει ότι πρέπει να λειτουργήσει. Εφόσον δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα του λαού, για να μπορέσει να σταθεί πρέπει να τον φοβίσει. Πρώτα απ΄όλα, ο λαός πρέπει να φοβηθεί την ίδια την οργή της εξουσίας.
Αν ο φόβος για την ίδια την εξουσία δεν αποδειχθεί αρκετός, πρέπει να φοβηθεί για διάφορους κινδύνους - πραγματικούς ή φανταστικούς - που τον περιβάλλουν. Πρέπει να φοβηθεί για την εγκληματικότητα, για τα ναρκωτικά, για τους μετανάστες, για τους Τούρκους, για το Χριστόδουλο Ξηρό, για τους τζιχαντιστές, για τον ιό του Έμπολα, για την έξοδο από το ευρώ, για τους εξωγήινους. Έτσι, η εξουσία νομιμοποιείται στα μάτια του ως προστάτης απ'όλα τα κακά.
Τέλος, πρέπει αυτός που προβάλλει ως εναλλακτική λύση, να εκτεθεί στα μάτια του λαού ως το απόλυτο κακό που μόνο συμφορές, πείνα, ανεργία και πολέμους θα φέρει. Κι ας είναι η ζωή του γεμάτη από τα παραπάνω. Πάντα ο λαός μπορεί να φοβηθεί ότι θα έρθουν τα χειρότερα και λέγε λέγε, θα το πιστέψει.
Τι γίνεται όμως όταν ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι; Τότε, δυστυχώς για την εξουσία, ο βρεγμένος δε φοβάται αν θα βραχεί και άλλο. Και η Ιστορία έχει δείξει ότι όταν φτάνουμε στο οριακό αυτό σημείο, οι εξουσιαστές γκρεμίζονται με πάταγο. Το τι θα τους διαδεχθεί δεν είναι καθόλου βέβαιο, ειδικά αν ο λαός δεν απαιτήσει να συμμετέχει διαρκώς στη λήψη των αποφάσεων. Το βέβαιο, όμως, είναι ότι πρέπει να πέσουν και θα πέσουν
Ας δούμε στο αφιέρωμα αυτό, μερικά παραδείγματα τρομοκρατικής προπαγάνδας. Τόσο τρομακτικής, που μερικά από τα παραδείγματα αυτά μοιάζουν να προέρχονται από ταινίες τρόμου