Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Παράλογες (;) πολιτικές



Αναρωτιούνται πολλοί σήμερα πώς είναι δυνατόν μία κυβέρνηση να υποστηρίζει μέτρα κόντρα στην κοινή λογική, μέτρα που και η ίδια η κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι δεν πρόκειται να λειτουργήσουν.

Μέτρα που ο κοινός νους αντιλαμβάνεται ότι – σε αντίθεση με τις μεγαλόστομες διακηρύξεις - θα οδηγήσουν στη φτωχοποίηση του μεγάλου μέρους του λαού και στη μείωση του προσδόκιμου ορίου ζωής, κάτι που το είδαμε να συμβαίνει στη Σοβιετική Ένωση μετά τη βίαιη κατάρρευση του σοσιαλιστικού -  πραγματικού ή όχι , αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης – συστήματος.  Μέτρα που έχουν οδηγήσει σε δεκάδες τουλάχιστον αυτοκτονίες όπως αναδεικνύουν οι μελέτες των τελευταίων ετών



Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Όποιος πουλάει πατριωτισμό, δε χάνει ποτέ




28η Οκτωβρίου 1940

Το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά που κυβερνούσε τη χώρα δεν υπέκυψε ή δεν τόλμησε να υποκύψει στις εκβιαστικές και παράλογες απαιτήσεις της Ιταλίας του Μουσολίνι. Έτσι, η δικτατορική κυβέρνηση, θέλοντας ή μη, πολέμησε και μαζί με αυτήν ένας ολόκληρος λαός με γενναιότητα και ενθουσιασμό. Ένας λαός που δεν είχε μάθει ακόμη τι σημαίνουν οι λέξεις "εναλλακτική", "προαπαιτούμενα", "έντιμος συμβιβασμός" , "βιώσιμη συμφωνία" ή "ισοδύναμα". 


28η Οκτωβρίου 2015

Ο Προκόπης Παυλόπουλος θα σταθεί εκστατικά ακίνητος μπροστά σε ένα στρατιωτικό άγημα με την ίδια ολύμπια ψυχραιμία που επέδειξε όταν ο Κασιδιάρης έδερνε μπροστά του τη Λιάνα Κανέλλη στο στούντιο του Αντένα

Ο Παναγιώτης Καμμένος θα σταθεί με τα δύο πόδια - και όχι με τα τέσσερα - πάνω σε ένα κόκκινο χαλί και θα ψέλνει παράφωνα και με κόμπο στο λαιμό τον Εθνικό ύμνο.

Ο Αλέξης Τσίπρας με κωμικά σοβαρό ύφος θα εξυμνήσει το μεγαλείο του λαού μας και θα κάνει αναφορά στην Εθνική Αντίσταση και στο ΕΑΜ

Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και  ο Παπανδρέου - λίγο πιο πίσω - θα χαμογελούν με ανακούφιση που μπορούν πλέον ξανά να κάθονται στην εξέδρα των επισήμων και να λένε και αυτοί το ποίημά τους

Η τηλεόραση θα μας μιλήσει για το γενναίο λοχία Ίτσιο που σκότωσε 240 Γερμανούς υπερασπιζόμενος το οχυρό Ρούπελ και μόλις τελειώσει το δελτίο ειδήσεων θα μας δείξει τον Πρέκα να επαναλαμβάνει τον ίδιο άθλο κατορθώνοντας όμως αυτός να μείνει ζωντανός

Ο λαός θα κοιμηθεί ευχαριστημένος από το θέαμα που παρακολούθησε και ήσυχος για το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων

Οι λογοκριτικοί κριοί θα καταγγείλουν όσους καταφεύγουν στην εύκολη και άσχετη πολιτικολογία και στην αδόκιμη σύγκριση ανόμοιων και με χρονολογική απόσταση γεγονότων


29η Οκτωβρίου 2015

Σε δύο ημέρες θα λήξει η προθεσμία για την πληρωμή της πρώτης δόσης του ΕΝΦΙΑ. Ο ηρωϊκός λαός μας θα στηθεί αγόγγυστα και με υπερηφάνεια στις ουρές των τραπεζών για να επιτελέσει το πατριωτικό του καθήκον. Τυχεροί, όσοι από αυτούς, μπορέσουν να δώσουν πάγια εντολή πληρωμής των υπόλοιπων δόσεων. Μακάριοι, τέλος, όσοι γνωρίζουν από e-banking ότι αυτοί κληρονομήσουσι την βασιλεία των Αγορών, των Επενδύσεων και της Ανάπτυξης με οποιοδήποτε κόστος.


Το παλιό φεύγει και το καινούργιο έρχεται. Γιατί όμως δε χαμογελάει κανείς; 


Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Από τα Τάγματα Ασφαλείας στην Απριλιανή Χούντα - Μέρος 6ο: Η άνοδος του Πάγκαλου στην εξουσία και η ταύτιση του κράτους με το παρακράτος ( εδραίωση του ΙΔΕΑ, ίδρυση της ΚΥΠ, Κόκκινη Προβιά, εκτέλεση Πλουμπίδη )




Το φιλελεύθερο διάλειμμα 1950-1952 οδεύει προς το τέλος του καταδικασμένο σε αποτυχία από τις εσωτερικές αντιφάσεις των κεντρώων κυβερνήσεων της περιόδου αυτής, κυβερνήσεων στις οποίες ξεχωρίζει η μορφή του Νικόλαου Πλαστήρα.

Ενώ ο Πλαστήρας δήλωνε πως ο σκοπός του είναι η εθνική συμφιλίωση, δεν μπόρεσε ή δε θέλησε να έρθει σε σύγκρουση με το ακροδεξιό παρακράτος που την υπονόμευε. Ενώ δήλωνε πως είναι ενάντια στη θανατική ποινή, επί των ημερών του εκτελέστηκαν ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του. Ενώ ένα από τα βασικά της συνθήματα της κυβέρνησής του ήταν η "ειρήνευση", επί των ημερών του η Ελλάδα εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ και απέστειλε εκστρατευτικό σώμα στον πόλεμο της Κορέας.

Στον αντίποδα, η καθαρόαιμη Δεξιά με ηγέτη τον αρχιστράτηγο Παπάγο,  ήξερε τι ήθελε και πώς θα το πετύχει. Σίγουρη για το δρόμο του "νόμου και της τάξης" που θα ακολουθήσει, περίμενε με υπομονή να της δοθεί η ευκαιρία να ανεβεί στην εξουσία και να ολοκληρώσει με τον τρόπο αυτό τη νίκη των "εθνικόφρονων" δυνάμεων στον Εμφύλιο. 

Και η ευκαιρία αυτή δε θα αργούσε. Ο λαός προσβλέποντας - όπως πολλές φορές κάνει μέσα από την αδυναμία και την κούρασή του - σε ένα σωτήρα, θα εναπόθετε τις ελπίδες του σε κάποιον που του φαινόταν δυνατός και άρα ικανός για να τον κυβερνήσει. Αυτός ἠταν ο Παπάγος, ο οποίος θα αναδεικνυόταν σε παντοδύναμο πρωθυπουργό που θα ολοκλήρωνε το έργο που ξεκίνησε το "εθνικόφρον" στοιχείο μετά τη λήξη του Εμφυλίου και το οποίο η επαμφοτερίζουσα κυβέρνηση Πλαστήρα καθυστερούσε ή δυσκολευόταν να εφαρμόσει. 

Και αυτό το έργο θα ήταν η κατάπνιξη κάθε αντίθετης φωνής και η οικοδόμηση ενός κράτους πλήρως ελεγχόμενο από το κυβερνητικό κόμμα. Το παρακράτος γίνεται ένα με το κράτος φτάνοντας μέχρι τις υψηλότερες βαθμίδες του. "Εκκαθαρίσεις" στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης και των δημοσίων υπηρεσιών, παρακολουθήσεις πολιτών, συλλήψεις, εκτοπίσεις, εκτελέσεις, συνωμοσίες και άλλα πολλά επιστρατεύονται προκειμένου να εξαλειφθεί  ο "κομμουνιστικός" κίνδυνος.

Για τη διευκόλυνση της πάταξης του "κομμουνιστικού κινδύνου" ιδρύεται η Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ) υπό τις οδηγίες και τη χρηματοδότηση της CIA. Παράλληλα αναπτύσσεται το δίκτυο της Κόκκινης Προβιάς, του ελληνικού παραρτήματος ενός παραστρατιωτικού δικτύου που δημιούργησαν η CIA και η βρετανική Μ16, σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ.

Η χώρα πλέον έχει δεθεί χειροπόδαρα από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες οι οποίες, σε πλήρη συνεργασία με τους ντόπιους "εθνικόφρονες" υποτακτικούς τους, θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να εμποδίσουν την άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία


Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Από το Ποτέ Ξανά Μνημόνια στο Δεν Υπάρχει Άλλη Εναλλακτική





το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας
………………………………………….
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε


Ο πολιτικός χρόνος που βιώνουμε τα τελευταία πέντε χρόνια είναι τόσο συμπυκνωμένος που προλάβαμε να δούμε το ΠΑΣΟΚ να εξαφανίζεται και τη Νέα Δημοκρατία να  χάνει τη μισή της δύναμη. 

Παρακολουθούμε επίσης σε πραγματικό χρόνο το ΣΥΡΙΖΑ να ανδρώνεται, να ωριμάζει και να σαπίζει. Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ σάπισε πριν καν ωριμάσει.

Εν πάσει περιπτώσει, καλύτερα που ξεκαθάρισαν νωρίς τα πράγματα για να προλάβει ο καθένας μας να τοποθετηθεί έγκαιρα απέναντι στις νέες πολιτικές προκλήσεις και να μη σέρνεται δέσμιος της πιθανότητας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί κάποια στιγμή να τολμήσει να κάνει πράξη αυτά για τα οποία ψηφίστηκε και ανέβηκε στην εξουσία.

Όσοι πουν ότι δεν έβλεπαν τα ανησυχητικά δείγματα της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, φοβάμαι ότι είτε δεν είναι ειλικρινείς είτε εθελοτυφλούσαν. 


Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

Ο Σύριζα μπορεί να τελείωσε, η Αριστερά όμως όχι


Η τελευταία φωτογραφία του Σαλβαδόρ Αλιέντε λίγο πριν πεθάνει 
με το όπλο στο χέρι πολεμώντας για το λαό και τις ιδέες του

Η ρήξη τελικά έγινε. Όχι όμως αυτή που περίμεναν πολλοί από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια ρήξη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Θεωρούμε ότι έπρεπε να γίνει για να διαλυθούν από τη μία οι αυταπάτες και από την άλλη να βγει λόγος καθαρός, αληθινός. Ποιος είναι με τι, ποιος είναι με ποιον.
Από τη μία λοιπόν είναι οι ρεαλιστές που διατείνονται πως προσπάθησαν όσο μπορούσαν και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε περισσότερο. Από την άλλη είναι οι οπαδοί της ρήξης, αυτοί που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η υπακοή σε μνημόνια είναι ένας φαύλος κύκλος που δε θα βοηθήσει σε τίποτα την πλειοψηφία του λαού και αντιθέτως θα επιφέρει μείωση του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων του.

Είναι γεγονός ότι οι ρεαλιστές έχουν μια λογική μου μπορεί να πείσει. Ότι δηλαδή με την ανυπακοή και τη ρήξη τα πράγματα θα εξελιχθούν χειρότερα από ό,τι  θα εξελιχθούν αν υπακούσουμε στις εντολές. Με λίγα λόγια υποστηρίζουν ότι το μνημόνιο πράγματι θα φέρει κακά, αλλά αν δεν υπακούσουμε τα κακά θα είναι περισσότερα.

Δικαίωμά τους είναι η στροφή προς το "ρεαλισμό". Δικαίωμά τους είναι ο επανακαθορισμός. 

Αυτό που δεν είναι δικαίωμά τους είναι να συνεχίζουν να διεκδικούν όρους που δεν τους ανήκουν. Γιατί επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί; Γιατί επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως μέλη της Ριζοσπαστικής Αριστεράς; Γιατί επιμένουν να επικαλούνται τους αγώνες του ΕΑΜ, τον Τσε Γκεβάρα, το Φιντέλ Κάστρο, τον Αλιέντε, το Πολυτεχνείο;



Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις


Στηριζόμενοι κυρίως στο βιβλίο του Μανώλη Γλέζου  "Και ένα μάρκο να ήταν... " , προσπαθούμε στην ανάρτηση αυτή να συγκεντρώσουμε επιγραμματικά τις οφειλές των Γερμανών προς την Ελλάδα και τις προσπάθειες που έγιναν αλλά κυρίως αυτές που δεν έγιναν από τις ελληνικές κυβερνήσεις για τη διεκδίκησή τους από τους Γερμανούς. 

Στην πορεία της συγγραφής, ωστόσο, αντλήσαμε στοιχεία και από πλήθος άλλων πηγών, οι οποίες κατονομάζονται στο τέλος της ανάρτησης. Αυτό που μένει από την ανάγνωση του βιβλίου και των υπόλοιπων πηγών είναι το πόσο θρασύτατα αγνοεί το γερμανικό κράτος τις οφειλές του προς την Ελλάδα για τα εγκλήματα που διέπραξε, την ίδια στιγμή που κουνάει το δάχτυλο στην Ελλάδα για το δικό της χρέος. Αγνοεί ακόμη την απομείωση του δικού του χρέους που συναποφάσισαν οι συμμαχικές δυνάμεις στο Λονδίνο το 1953. Αγνοεί τα δικά του χρέη και θυμάται μόνο τα χρέη των άλλων. 

Εντυπωσιάζει, επίσης, η δουλοπρεπής και αναξιοπρεπής στάση των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στη Γερμανία, στάση που τους έκανε να μη διεκδικήσουν ποτέ στην πραγματικότητα τις γερμανικές οφειλές. Μία στάση, η οποία σιγά-σιγά αρχίζει να γίνεται κατανοητή με βάση τις αποκαλύψεις των τελευταίων ετών, οι οποίες  φέρνουν στο φως τη διαχρονική διαπλοκή των Ελλήνων κυβερνώντων  με τη γερμανική κυβέρνηση και γερμανικές εταιρίες.

Τέλος και πέρα από όλα αυτά τα οικονομικά θέματα, δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει χωρίς να συγκλονιστεί, τα ανθρώπινα δράματα που συναντά κατά τη μελέτη αυτή της ιστορίας και τα φρικτά εγκλήματα που διέπραξε ένα κοινώς θεωρούμενο πολιτισμένο έθνος.

Λένε ότι η Ιστορία διδάσκει και είναι σωστό. Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει να μπορεί κανείς να αρθεί πάνω από τα δικά του συμφέροντα και να προσεγγίσει την αλήθεια όσο πιο αντικειμενικά μπορεί. Δυστυχώς, αυτό είναι ένα μεγάλο ζητούμενο ακόμη.

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015

Ο Σίσυφος, οι βδέλλες και οι ρεαλιστές



Στο μύθο του Σίσυφου, ο ήρωας ήταν καταδικασμένος από τους θεούς να ανεβάζει στον αιώνα τον άπαντα ένα τεράστιο βράχο στην κορυφή ενός βουνού. Και λέμε στον αιώνα τον άπαντα, γιατί όταν πλησίαζε στην κορυφή, ξέφευγε ο βράχος από τα χέρια του και ο Σίσυφος ήταν αναγκασμένος να αρχίσει πάλι από την αρχή το μαρτύριό του.

Το παράδειγμα του Σισύφου χρησιμοποιείται σήμερα για να χαρακτηρίσει όλες τις καταδικασμένες εκ των προτέρων επαναλαμβανόμενες προσπάθειες. Στη δική μας την περίπτωση, ο Σίσυφος είναι ο αφανής, πιθανόν αφελής, πιθανόν ανένταχτος αριστερός που συμμετέχει από κάποιο πόστο και με τις όποιες δυνάμεις του στη δημιουργία και στην ενίσχυση ενός αριστερού κόμματος. Το κόμμα αρχίζει να μεγαλώνει, να έχει απήχηση στην κοινωνία, να βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας αλλά…

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Από τα Τάγματα Ασφαλείας στην Απριλιανή Χούντα - Μέρος 5ο: Τα πρώτα βήματα της ελληνικής ψευδοδημοκρατικής αποικίας (Πραξικόπημα του ΙΔΕΑ, Πόλεμος της Κορέας, Δίκη Μπελογιάννη, Δίκη των Αεροπόρων)



Αύγουστος 1949. Ο εμφύλιος πόλεμος τελειώνει με συντριπτική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και ο στρατός με την εμπειρία και την αυτοπεποίθηση που είχε αποκτήσει, μαζί με την υποστήριξη των Αμερικανών, αποτελούσε εγγύηση ότι η Αριστερά δε θα μπορούσε να διεκδικήσει ξανά την εξουσία είτε με τα όπλα είτε με εκλογές. Το απέδειξε άλλωστε τουλάχιστον δύο φορές, μία κατά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 1951 και άλλη μία κατά το επιτυχημένο αυτή τη φορά πραξικόπημα του 1967. 

Αν προσμετρήσουμε, δε, σε αυτά τα πραξικοπήματα και τα άλλα που έμειναν στα χαρτιά είτε επειδή δεν πήραν πράσινο φως από τους Αμερικανούς είτε επειδή τους πρόλαβαν άλλοι πραξικοπηματίες, αντιλαμβανόμαστε ότι από το 1949 έως το 1967 είχαμε κοινοβουλευτική δημοκρατία μόνο και μόνο επειδή το αποτέλεσμα των εκλογών εξυπηρετούσε τις δομές εξουσίας που είχαν διαμορφωθεί από το τέλος του εμφυλίου και μετά. Σε αντίθετη περίπτωση, ο στρατός ήταν αποφασισμένος να επέμβει προς όφελος των αστών πολιτικών, του βασιλιά και των Αμερικανών.

Από τον Αύγουστο του 1947 άλλωστε, ο ΙΔΕΑ διαβεβαίωνε τον Σ.Μαρκεζίνη ότι ήταν σε θέση να προβεί σε στρατιωτικό κίνημα εάν αυτός το επιθυμούσε, ενώ το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς, ο ΙΔΕΑ ζητούσε από τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας, Γ.Βαρβούτη, "να ανασταλούν ωρισμέναι ελευθερίαι, η Κυβέρνησις να προχωρήση εις την άσκησιν επί μάλλον και μάλλον δικτατορικής διοικήσεως και η Βουλή να διακόψη τας εργασίας της επί εν εξάμηνον".

Ακριβώς αυτή την περίοδο πραγματοποιείται και η αλλαγή ξένου "προστάτη" καθώς οι Βρετανοί αποχωρούν δίνοντας τη θέση  τους στους Αμερικανούς. Στις 31 Αυγούστου 1947, φτάνει στην Αθήνα ο διευθυντής των υποθέσεων Εγγύς και Μέσης Ανατολής του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών Λόυ Χέντερσον, ο οποίος λέει στους πολιτικούς αρχηγούς: "Πρέπει να σχηματίσετε κυβέρνηση αμέσως, πριν δούμε στον ορίζοντα την κυβέρνηση του Ζαχαριάδη"[Σ.Γρηγοριάδη, Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974]

Από τότε, οποιαδήποτε απόφαση των ελληνικών κυβερνήσεων τίθεται υπό την αίρεση της αμερικανικής θέλησης. Έτσι, η χώρα μας γίνεται μια ψευδοδημοκρατική Μπανανία με χιλιάδες φυλακισμένους και εξόριστους που όποτε χρειάζεται θα επεμβαίνει ο στρατός για να την εξισορροπήσει.

Στην ανάρτηση αυτή θα μιλήσουμε για τα πρώτα πολιτικά γεγονότα μετά τα Δεκεμβριανά, ξεκινώντας από τις πρώτες εκλογές που έγιναν μετά την Απελευθέρωση το 1946 και στις οποίες το ΚΚΕ αποφάσισε να απέχει. Θα παρακολουθήσουμε τις συνεχείς εναλλαγές κυβερνήσεων, το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα του ΙΔΕΑ υπέρ του Παπάγου, τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο της Κορέας, τη δίκη του Μπελογιάννη και τη δίκη-σκευωρία των αεροπόρων. 



Είναι χαρακτηριστικό ότι τα περισσότερα από τα γεγονότα αυτά συνέβησαν κάτω από κεντρώες κυβερνήσεις οι οποίες, πέρα από τις δικές τους τεράστιες ευθύνες, τον αντικομμουνισμό τους, τις μεταξύ τους έριδες και την αυτοϋπονόμευσή τους, είχαν να αντιμετωπίσουν ένα ακροδεξιό παρακράτος μέσα στο στρατό. Ένα παρακράτος που λειτουργούσε ως κράτος εν κράτει με τη συμπαράσταση των Αμερικανών οι οποίοι, κάτω από την όξυνση του Ψυχρού Πολέμου, είχαν αποφασίσει υπέρ μιας ακροδεξιάς και απολύτως ελεγχόμενης από αυτούς διακυβέρνησης της χώρας. Αν προσθέσουμε, δε, και τον παράγοντα του Παλατιού, αντιλαμβανόμαστε το εκρηκτικό μείγμα που έμελλε από τότε και στο εξής να καθορίζει τις τύχες της χώρας. 

Από την άλλη πλευρά, η μελέτη αυτής της περιόδου αποδεικνύει ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να υλοποιήσει το πρόγραμμά της αν δεν ελέγχει τον κρατικό μηχανισμό. Όπως αναφέρει η δημοσιογράφος Μαρία Ρεζάν στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο, ο Πλαστήρας της είχε πει “Εγώ, κουμπάρα, βγάζω όσους μπορώ το πρωί μ’ ανήκεστον βλάβη από τη Μακρόνησο, έρχεται το μεσημέρι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και τους γυρίζει πίσω…” . 

Ας είναι αυτή η διαπίστωση οδηγός για οποιαδήποτε κυβέρνηση που θα θελήσει να εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική κόντρα στα μεγάλα συμφέροντα

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Η προπαγάνδα του φόβου




" Όσο πιο πολύ μεγαλώνεις το φόβο, τόσο περισσότερο ελέγχεις τους ανθρώπους. " -  Νόαμ Τσόμσκυ

Η εξουσία έτσι νομίζει ότι πρέπει να λειτουργήσει. Εφόσον δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα του λαού, για να μπορέσει να σταθεί πρέπει να τον φοβίσει. Πρώτα απ΄όλα, ο λαός πρέπει να φοβηθεί την ίδια την οργή της εξουσίας. 

Αν ο φόβος για την ίδια την εξουσία δεν αποδειχθεί αρκετός, πρέπει να φοβηθεί για διάφορους κινδύνους - πραγματικούς ή φανταστικούς - που τον περιβάλλουν. Πρέπει να φοβηθεί για την εγκληματικότητα, για τα ναρκωτικά, για τους μετανάστες, για τους Τούρκους, για το Χριστόδουλο Ξηρό, για τους τζιχαντιστές, για τον ιό του Έμπολα, για την έξοδο από το ευρώ, για τους εξωγήινους. Έτσι, η εξουσία νομιμοποιείται στα μάτια του ως προστάτης απ'όλα τα κακά. 

Τέλος, πρέπει αυτός που προβάλλει ως εναλλακτική λύση, να εκτεθεί στα μάτια του λαού ως το απόλυτο κακό που μόνο συμφορές, πείνα, ανεργία και πολέμους θα φέρει. Κι ας είναι η ζωή του γεμάτη από τα παραπάνω. Πάντα ο λαός μπορεί να φοβηθεί ότι θα έρθουν τα χειρότερα και λέγε λέγε, θα το πιστέψει. 

Τι γίνεται όμως όταν ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι; Τότε, δυστυχώς για την εξουσία, ο βρεγμένος δε φοβάται αν θα βραχεί και άλλο. Και η Ιστορία έχει δείξει ότι όταν φτάνουμε στο οριακό αυτό σημείο, οι εξουσιαστές γκρεμίζονται με πάταγο. Το τι θα τους διαδεχθεί δεν είναι καθόλου βέβαιο, ειδικά αν ο λαός δεν απαιτήσει να συμμετέχει διαρκώς στη λήψη των αποφάσεων. Το βέβαιο, όμως, είναι ότι πρέπει να πέσουν και θα πέσουν

Ας δούμε στο αφιέρωμα αυτό, μερικά παραδείγματα τρομοκρατικής προπαγάνδας. Τόσο τρομακτικής, που μερικά από τα παραδείγματα αυτά μοιάζουν να προέρχονται από ταινίες τρόμου


Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Προπαγάνδα - Αποθέωση της κατανάλωσης, διάχυση φόβου και διασπορά ενοχών


"Σε μια πρώτη προσέγγιση, ο σημερινός δυτικός άνθρωπος– συμπεριλαμβανομένου και του νεοέλληνα – είναι ένα άτομο περιορισμένο στην καθαρά ιδιωτική του σφαίρα, ενδιαφέρεται μόνο για το βιοτικό του επίπεδο. Προσπαθεί με τα διάφορα καταναλωτικά “αγαθά” να συγκαλύψει την έλλειψη κάθε νοήματος αναφορικά με τη ζωή και τη θνητότητά του καταναλώνοντας. Χειραγωγείται από τους δήθεν πολιτικούς ή είναι τόσο αποκαρδιωμένος από την πολιτική κατάσταση, ώστε απέχει. Αποχαυνώνεται από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Χαζεύει τα σήριαλ και χάφτει, κατά το μάλλον ή ήττον, αυτά που του σερβίρουν ως «νέα»… Η σημερινή κοινωνία είναι μια κοινωνία τηλεκατανάλωσης με διπλή έννοια: Εκείνο που κυρίως καταναλώνουν σήμερα οι άνθρωποι είναι τη-λε-ό-ρα-ση. Και μέσα από την τηλεόραση καταναλώνουν, δι’ αντιπροσώπου, τη φαντασίωση μιας ζωής που θα ήταν λεφτά, σεξ, εξουσία και βία."
(Κορνήλιος Καστοριάδης)


Μέχρι τον 20ο αιώνα, η χειραγώγηση των μαζών γινόταν κυρίως με την ωμή απειλή της σωματικής βίας, δηλαδή με φυλακίσεις, βασανιστήρια, δολοφονίες. Δεν έλειπε, βέβαια, και η ψυχολογική χειραγώγηση μέσω της θρησκείας που, σπέρνοντας την Ενοχή και το Φόβο, φρόντιζε ώστε οι άνθρωποι να μην ενοχλούν ιδιαίτερα την εξουσία. Τον τελευταίο αιώνα, όμως, η χειραγώγηση των μαζών γίνεται διακριτικά και σχεδόν ανεπαίσθητα από επιστήμονες ψυχολόγους που έχουν αναλάβει να κατευθύνουν τα ενδιαφέροντα και τις επιθυμίες των ανθρώπων εκεί που θέλει η εξουσία.