Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Από τα Τάγματα Ασφαλείας στην Απριλιανή Χούντα - Μέρος 4ο: Ο ΙΔΕΑ αναλαμβάνει δράση, η ακροδεξιά απλώνει τα πλοκάμια της και οι Αμερικανοί γίνονται οι νέοι "προστάτες" μας


Το ιδεολόγημα της "εθνικοφροσύνης"

Ο πολιτικός όρος που έμελλε να κυριαρχήσει στην πολιτική ζωή της χώρας από τα Δεκεμβριανά του 1944 έως τουλάχιστον το 1974 ήταν το ιδεολόγημα της  "εθνικοφροσύνης".

Ο όρος "εθνικόφρονας" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για τον προσδιορισμό ενός κομματικού σχηματισμού από το Δ.Γούναρη το 1915 και συνδέθηκε με το θεσμό της βασιλείας. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, όμως, υιοθετήθηκε από αυτούς που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές Γερμανούς, αυτούς που πολέμησαν στο πλάι των Βρετανών εναντίον του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και αυτούς που υποδέχτηκαν τον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλητ παρουσιάζοντας τον ελληνικό στρατό λέγοντάς του "Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας (!)". Όπως ακριβώς συνέβαινε στο "1984" του Όργουελ με τα συνθήματα "Ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη", η παραχάραξη του ορθού λόγου συνεχιζόταν : "Οι δοσίλογοι είναι εθνικόφρονες(!)" 


O αμερικανός στρατηγός Τζέιμς Βαν Φλιτ.
Ουσιαστικά, ήταν ο διοικητής του Εθνικού Στρατού, αν θυμηθούμε την περιβόητη φράση
του Π. Κανελλόπουλου,  ο οποίος υποδεχόμενος στην Αθήνα τον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ,
 παρουσιάζοντας το τιμητικό άγημα, είπε «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας»

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο...ήρθε η δεύτερη δόση του ΕΝΦΙΑ

"Μια μέρα, ο Βεζίρης είπε στον Νασρεντίν Χότζα, τότε υπουργό των Οικονομικών:
- Βάλε φόρους, Χότζα, και μετά γύρνα να μου πεις τι γίνεται.

Όταν γύρισε ο Χότζας, του ανέφερε:
- Βεζίρη μου, έχει αρχίσει μια αναστάτωση, ο κόσμος δεν βγαίνει πια τόσο έξω, δεν αγοράζουν όπως πριν, μοιάζουν θυμωμένοι.
- Βάλτους κι άλλους φόρους και ξαναπές μου.

Όταν ξαναγύρισε ο Χότζας είπε:
- Αφέντη, η αγορά έχει τα χάλια της, κανείς δεν πουλάει, κανείς δεν αγοράζει, κανείς δεν διασκεδάζει. Ο κόσμος είναι αγριεμένος, αρχίζω και φοβάμαι.
- Βάλ' τους κι άλλους φόρους και ξαναέλα.

Μετά από λίγες μέρες ο Χότζας επέστρεψε ταραγμένος.
- Βεζίρη μου, δεν καταλαβαίνω, ήρθαν τα πάνω-κάτω. Είναι όλοι έξω, τρώνε, πίνουν, και γλεντάνε, σαν να μην υπάρχει αύριο.
- Δεν πάμε καλά, Χότζα, είπε ο Βεζίρης.
- Μα γιατί, άρχοντά μου, αφού όλοι το γλεντάνε;
- Δε γλεντάνε, Χότζα. Είδαν ότι θα τους τα πάρουμε - και τα τρώνε όλα πριν προφτάσουμε."


Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Από τα Τάγματα Ασφαλείας στην Απριλιανή Χούντα - Μέρος 3ο: Η Οργάνωση Χ, οι λοιπές παρακρατικές ακροδεξιές ομάδες και η Λευκή Τρομοκρατία


Βρισκόμαστε στα μέσα του 1944. Όλα δείχνουν πως οι Γερμανοί χάνουν τον πόλεμο και όλοι σκέφτονται την επόμενη μέρα που ξημερώνει στις χώρες τους. Στην Ελλάδα, όμως, τα πράγματα έχουν γίνει εξαιρετικά περίπλοκα και επικίνδυνα για την κυρίαρχη ντόπια αστική τάξη αλλά και για τους Βρετανούς "προστάτες" που κινδυνεύουν να χάσουν την Ελλάδα από τη σφαίρα επιρροής τους. Κατανοούν όλοι αυτοί πως, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ θα έχει τον πρώτο λόγο στις διαδικασίες που θα συμβούν αν δεν προλάβουν αυτοί να φτιάξουν ένα στρατό που να μπορεί να αντιμετωπίσει τον ΕΛΑΣ.

Στην προηγούμενη ανάρτησή μας Το κίνημα της Μέσης Ανατολής και η ίδρυση του ΙΔΕΑ είδαμε με ποιον τρόπο "καθάρισε" ο ελληνικός στρατός στη Μέση Ανατολή από τους αριστερούς και πώς προέκυψε ένας "καθαρός" και απόλυτα ελεγχόμενος από τους Βρετανούς και τους Έλληνες εντολοδόχους τους στρατός.

Ο στρατός αυτός αποτελούνταν κυρίως από την Ορεινή Ταξιαρχία του Ρίμινι, αλλά η δύναμή της που έφτανε περίπου τους 3.500 άντρες δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να απειλήσει τον ΕΛΑΣ. Για το λόγο αυτό, όπως αναφέραμε σε άλλη ανάρτησή μας Η ενσωμάτωση των Ταγμάτων Ασφαλείας στον εθνικό κορμό , επιστρατεύτηκαν τα προδοτικά δοσιλογικά Τάγματα Ασφαλείας τα οποία, αντί να τιμωρηθούν όπως συνέβη σε όλες τις κατεχόμενες από τους Γερμανούς χώρες της Ευρώπης, στελέχωσαν τον "εθνικό" στρατό αυξάνοντας κατά μερικές χιλιάδες άντρες τη δύναμή του. Υπολογίζεται ότι περίπου 12.000 μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας εντάχθηκαν στον "εθνικό" στρατό.

Και αυτοί όμως δεν αρκούσαν να αντιμετωπίσουν τον ΕΛΑΣ. Όπως αναφέρει αργότερα ο Γ.Παπανδρέου : "όπου συνεκρούσθησαν - εις Πύργον, Καλάμας, Μελιγαλά, Γαργαλιάνους και Κιλκίς - τα Τάγματα όχι μόνον ηττήθησαν και εσφάγησαν αλλά ωδήγησαν εις την σφαγήν και πληθυσμούς των πόλεων. Και κατ'εξοχήν εις τας Αθήνας θα συνέβαινε το ίδιον, όπου η δύναμις των Ταγμάτων ανήρχετο εις 1.500 άνδρας..." [Σ.Γρηγοριάδη, Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας]

Από την άλλη μεριά, οι Βρετανοί δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν  - στην αρχή τουλάχιστον - να κινητοποιήσουν περισσότερους από 10.000-12.000 άντρες. Είναι χαρακτηριστικό το τηλεγράφημα που έστειλε ο Τσώρτσιλ στον αρχηγό του Βρετανικού Αυτοκρατορικού Επιτελείου: "Είναι ενδεχόμενον εντός μηνός ή περίπου να χρειασθή να εισάγωμεν εις τας Αθήνας 10.000-12.000 άντρες με ολίγα τανκς, πυροβόλα και θωρακισμένα αυτοκίνητα. Έχετε μίαν Μεραρχίαν εις Αγγλίαν η οποία αριθμεί πλέον των 13.000 στρατιωτών. Μία τοιαύτη δύναμις θα πρέπει να επιβιβασθή τώτα δια να φθάση πιθανόν εγκαίρως δια την πολιτικήν κρίσιν, η οποία είναι πρωταρχικής σημασίας από απόψεως συνεπειών δια την πολιτικήν της Βασιλικής Βρετανικής Κυβερνήσεως. Μία τοιαύτη δύναμις θα ήτο δυνατόν να υποστηριχθή από στρατεύματα των αεροδρομίων του Δέλτα και από τμήματα εκ των 200.000, που έχομες εις την Αίγυπτον..." [Σ.Γρηγοριάδη, Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας]

Από τα πρακτικά του Πολεμικού Συμβουλίου της Μ.Βρετανίας που συνήλθε τις επόμενες ημέρες, διαβάζουμε : "Ο Αρχηγός του Αυτοκρατορικού Επιτελείου συνεφώνησεν ότι ήτο σημαντικόν, από στρατιωτκής και πολιτικής απόψεως, να διατηρηθή φιλική η Ελλάς. Πάντως οι Επιτελάρχαι εφοβούντο ότι δύναμις 10.000 ανδρών ως η προτεινομένη, πιθανόν να απεδεικνύετο ανεπαρκής. Εάν π.χ η κατάστασις εξετραχύνετο και ετίθετο ζήτημα διεξαγωγής δημοψηφίσματος υπό συνθήκας ευνομίας, θα εχρειάζετο δύναμις 80.000 ανδρών. Τούτο θα ήτο δυσχερές αν οι Γερμανοί απεσύροντο τώρα, διότι τα απιτούμενα δια την Ελλάδα στρατεύματα θα ηδύναντο να εξοικονομηθούν μόνον εις βάρος της Ιταλίας..."  [Σ.Γρηγοριάδη, Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας]

Φαινόταν λοιπόν τόσο η ανάγκη συγκέντρωσης μεγάλης δύναμης προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο ΕΛΑΣ όσο και η αδυναμία να συμβεί αυτό άμεσα. Η δύναμη του ΕΛΑΣ -μαζί με τον εφεδρικό στρατό των πόλεων - άγγιζε τους 120.000 άντρες και αποτελούσε πραγματικό φόβητρο για όποιον ήθελε να τα βάλει μαζί του.

Έπρεπε λοιπόν και άλλες δυνάμεις να επιστρατευτούν για τη μάχη που όλοι έβλεπαν ότι ερχόταν και οι δυνάμεις αυτές δεν ήταν άλλες από τις διπρόσωπες δυνάμεις που δημιουργήθηκαν επί γερμανικής κατοχής. Δυνάμεις που αν και αυτοαποκαλούνταν εθνικές, στην πραγματικότητα δεν ανέπτυξαν καμία δράση εναντίον των Γερμανών κατακτητών αλλά μόνο εναντίον των Ελλήνων κομμουνιστών και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Πολλές φορές μάλιστα συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, τροφοδοτήθηκαν με οπλισμό από αυτούς κάνοντας τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις οργανώσεις αυτές και στα Τάγματα Ασφαλείας εξαιρετικά δυσδιάκριτες

Η πιο γνωστή από τις οργανώσεις αυτές ήταν η οργάνωση Χ, για την οποία θα μιλήσουμε στη σημερινή μας ανάρτηση. Θα αναφερθούμε επίσης και σε άλλες "εθνικές" οργανώσεις που παραμέρισαν τις μεταξύ τους διαφορές και ενώθηκαν εναντίον του κοινού τους εχθρού: του κομμουνισμού. Μαζί με αυτές συμπορεύτηκαν όπως θα δούμε και κανονικές συμμορίες τοπικών λήσταρχων που λήστευαν και τρομοκρατούσαν τοπικούς πληθυσμούς. Μπροστά στην ανάγκη αναχαίτισης του "κομμουνιστικού κινδύνου", οι συνειδήσεις αμβλύνονταν όσο δεν πήγαινε άλλο. Όλοι οι κακοί χωρούσαν και κανείς δεν περίσσευε στον αγώνα αυτό.

Θα δούμε με ποιο τρόπο όλες αυτές οι ομάδες - μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας - δημιούργησαν ένα όργιο τρομοκρατίας εναντίον του ΕΑΜ και των υποστηρικτών του μην αφήνοντας τελικά περιθώριο για ειρηνική μετάβαση στη μετακατοχική περίοδο. Και όλα αυτά σε αγαστή συνεργασία με τις επίσημες κατασταλτικές αρχές της εθνοφυλακής και χωροφυλακής. Από τότε η λέξη "χωροφύλακας" και "αστυνόμος", αντί να προκαλεί αίσθημα ασφάλειας στον πολίτη, προκαλεί φόβο και απέχθεια.

Θα δούμε, τέλος, πως πέρα από την ανοχή και τη συνεργασία των επίσημων αρχών καταστολής με τις συμμορίες αυτές, υπήρχε τελικά κεντρικός σχεδιασμός από την κυβέρνηση για τη δημιουργία πολλών από αυτές και τη χρηματοδότησή τους με σκοπό τη δολοφονία ηγετών της εαμικής αριστεράς

Μετά από όλα αυτά, πώς μπορεί κανείς να εκπλήσσεται για την ύπαρξη της εγκληματική ςσυμμορίας της χρυσής αυγής; Πώς μπορεί να εκπλήσσεται που μονάδες της αστυνομίας επιδεικνύουν απέναντί της ανοχή και πολλές φορές συνεργάζονται μαζί της σε "επιχειρήσεις¨; Πώς μπορεί να εκπλήσσεται που αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είχε ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας μαζί της ; 

Η Ιστορία κάνει κύκλους και η γνώση της είναι απαραίτητη, αν δε θέλουμε να πέφτουμε συνεχώς από τα σύννεφα.


Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Από τα Τάγματα Ασφαλείας στην Απριλιανή Χούντα - Μέρος 2ο: Το κίνημα της Μέσης Ανατολής και η ίδρυση του ΙΔΕΑ



Στην προηγούμενη ανάρτησή μας αναφερθήκαμε στον τρόπο με τον οποίο τα προδοτικά Τάγματα Ασφαλείας όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν από την ελληνική πολιτεία, αλλά εντάχθηκαν στον εθνικό στρατό και πολέμησαν εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού στον εμφύλιο.

Αυτό, όμως, ήταν το ένα από τα κεφάλια της ακροδεξιάς Λερναίας Ύδρας. Ένα άλλο κεφάλι, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, βρισκόταν στη Μέση Ανατολή μέσα στις τάξεις του ελληνικού στρατού που κάτω από τις διαταγές των Βρετανών πολεμούσε εναντίον των Γερμανών. Μπορεί αυτό το κεφάλι να μη συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και να τους πολέμησε, έτρεφε όμως για τους κομμουνιστές το ίδιο μίσος  που έτρεφαν και οι ιδεολογικοί τους συγγενείς των Ταγμάτων Ασφαλείας.  Ήταν οι συνεχιστές της 4ης Αυγούστου, φιλομοναρχικοί και φιλομεταξικοί που είχαν καταφύγει στη Μέση Ανατολή και πάνω απ΄όλα έβαζαν τη μάχη εναντίον του κομμουνισμού.

Έτσι, ενώ στην Ελλάδα τα Τάγματα Ασφαλείας πολεμούσαν στο πλάι των Γερμανών εναντίον του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, οι Έλληνες ακροδεξιοί ομοϊδεάτες τους στράφηκαν, στο πλάι των Βρετανών, εναντίον των Ελλήνων κομμουνιστών στρατιωτών και αξιωματικών στη Μέση Ανατολή. Η πάλη αυτή θα χαλυβδώσει και θα συσπειρώσει τους ακροδεξιούς Έλληνες στη Μέση Ανατολή και, μετά την απελευθέρωση, είναι ώριμη πλέον η συμμαχία τους με τους δοσίλογους-ταγματασφαλίτες στο όνομα της αντιμετώπισης του κοινού και κυριότερου εχθρού τους: του κομμουνισμού. 

Για να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε, όμως, την πορεία του ακροδεξιού αυτού τμήματος πρέπει να πιάσουμε το νήμα από την αρχή πηγαίνοντας στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και να αναφερθούμε σε γεγονότα που είναι ελάχιστα γνωστά και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις ισορροπίες που διαμορφώθηκαν στο ελληνικό στράτευμα που είχε καταφύγει εκεί μετά τη γερμανική εισβολή. 

Στην ανάλυση αυτή δε θα κάνουμε αποτίμηση του κινήματος και των συνεπειών του. Θα αναφερθούμε απλά στα γεγονότα που συνέβησαν, θέλοντας να αναδείξουμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο το προπολεμικό δίπολο βασιλικών-βενιζελικών στον ελληνικό στρατό μεταλλάχθηκε στο δίπολο Δεξιά-Αριστερά και πώς, κατά τη μετεξέλιξη αυτή, διαμορφώθηκε ένας συμπαγής ακροδεξιός πυρήνας αποφασισμένος να σταθεί σύμμαχος στα παραπαίοντα αστικά κόμματα.


Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

Από τα Τάγματα Ασφαλείας στην Απριλιανή Χούντα - Μέρος 1ο: Η ενσωμάτωση των Ταγμάτων Ασφαλείας στον εθνικό κορμό




Στις αναρτήσεις που θα ακολουθήσουν, θα προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι η Απριλιανή Χούντα του 1967 δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά αποτελούσε τον τελευταίο κρίκο μιας αλυσίδας που ξεκινούσε από τα Τάγματα Ασφαλείας, συνεχιζόταν με τον ΙΔΕΑ και την ΕΕΝΑ, μπλεκόταν με τις παραστρατιωτικές οργανώσεις και την ακροδεξιά τρομοκρατία και κατέληγε στους Απριλιανούς πραξικοπηματίες. 

Στόχος όλων αυτών των κινήσεων δεν ήταν κάποιος εθνικός σκοπός όπως υποκριτικά και ξεδιάντροπα επιχειρηματολογούσαν οι αυτοαποκληθέντες και "εθνικόφρονες" - αυτοί που υπακούοντας σε ξένους αφέντες Γερμανούς, Βρετανούς, Αμερικανούς πολεμούσαν εναντίον άλλων Ελλήνων - αλλά η αντιμετώπιση του "κομμουνιστικού κινδύνου" και η εκπλήρωση των προσωπικών τους επιδιώξεων.

Στην πραγματικότητα, η χούντα του 1967, αν και δεν έγινε αποκλειστικά από πρώην στελέχη των ταγμάτων ασφαλείας, ήταν η τελευταία κίνηση για τους αξιωματικούς που είχαν πολεμήσει αρχικά για τους Γερμανούς, στη συνέχεια για τους Βρετανούς και τέλος για τους Αμερικανούς. 

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο γνωστός αρχιπραξικοπηματίας της Χούντας, πέρασε από όλους αυτούς τους σχηματισμούς. Στα τάγματα ασφαλείας κάτω από τις εντολές των Γερμανών, στα Δεκεμβριανά κάτω από τις εντολές των Βρετανών πολεμούσε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, στον εμφύλιο κάτω από τις διαταγές των Αμερικανών πολεμούσε το Δημοκρατικό Στρατό, μετεμφυλιακά κάτω από τις εντολές της αμερικάνικης CIA ήταν με το όπλο παραπόδα σε περίπτωση που το μετεμφυλιακό κατεστημένο κινδύνευε είτε από την ΕΔΑ είτε από την Ένωση Κέντρου, επί Χούντας διαπραγματευόταν με τους Τούρκους το μοίρασμα της Κύπρου ερήμην των Κυπρίων. Αυτός ήταν ο πατριωτισμός τους. Απλά ένα όχημα για την επιδίωξη των σκοπών τους. Εδώ κολλάει γάντι η ρήση του Σάμιουελ Τζόνσον: "ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων". Αυτό είναι το τέχνασμα της εξουσίας για τη μακροημέρευσή της. Πουλάει πατρίδα και θρησκεία στους αμαθείς και εξασφαλίζει την άνευ όρων στήριξή τους.

Με τις αναρτήσεις αυτές, θα επιδιώξουμε να δείξουμε πως στόχος της ακροδεξιάς δεν είναι το σύστημα, αλλά η διατήρησή του. Θα δούμε με ποιο τρόπο, όταν το σύστημα βρισκόταν ή φαινόταν να βρίσκεται σε κίνδυνο, αναλάμβανε η ακροδεξιά να το διασώσει παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια της δίνοντας χρόνο στο σύστημα να ανασυνταχθεί και να αναλάβει ξανά με το μανδύα αυτή τη φορά του κοινοβουλευτισμού.


Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Τα δάνεια του Όθωνα και η πτώχευση του 1843



Εισαγωγή 

Όπως είδαμε στην προηγούμενη ανάρτηση " Τα δάνεια της Ανεξαρτησίας ", οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι του Λονδίνου εκχώρησαν το 1824 και 1825 τα "δάνεια της ανεξαρτησίας", κάτω από επαχθέστατους όρους. Είδαμε, επίσης, ότι μόνο ένα μικρό μέρος αξιοποιήθηκε για τις ανάγκες της επανάστασης, ενώ το μεγαλύτερο μέρος σπαταλήθηκε στην προπληρωμή τόκων και προμηθειών, στα χρηματιστήρια της Ευρώπης ή σε παραγγελίες πολεμικού υλικού που ελάχιστο μέρος από αυτό έφτασε τελικά στην Ελλάδα!

Έτσι, το 1827, τα χρήματα των δανείων αυτών είχαν εξαντληθεί και το δημόσιο ταμείο δεν μπορούσε να καλύψει ούτε τις απαραίτητες κρατικές δαπάνες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, πριν ακόμη την ανακήρυξη της ελληνικής ανεξαρτησίας, να δηλωθεί η αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων και να έχουμε την πρώτη πτώχευση της Ελλάδας.

Μεταξύ του 1828 και του 1830, οι στοιχειώδεις ανάγκες λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού καλύπτονταν με μικρά ποσά που εξασφάλιζε ο Καποδίστριας από τη Γαλλία και τη Ρωσία (τα οποία ποσά δεν χαρίστηκαν, αλλά όπως θα δούμε συμπεριλήφθηκαν στις υποχρεώσεις της Ελλάδας αργότερα)

Έτσι, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος από τον Ιανουάριο του 1828 έχει έρθει στην Ελλάδα ως κυβερνήτης, προσανατολίζεται να ζητήσει νέο δάνειο από τις ξένες δυνάμεις. Η ιδέα αυτή υποβλήθηκε στην Δ΄ Εθνική Συνέλευση του Άργους το 1829. ( πρακτικά Δ' Εθνοσυνέλευσης )


Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Ο επιστήμονας-μαλάκας και ο μαλάκας-επιστήμονας

Κάποτε στο Πανεπιστήμιο κυκλοφορούσε η έκφραση : "Όχι στον επιστήμονα - μαλάκα" που εννοούσε ότι ο επιστήμονας, εκτός από επαρκή γνώση του επιστημονικού αντικειμένου του, έπρεπε να έχει μια ευρύτερη παιδεία που θα τον έκανε ευαίσθητο στα κοινωνικά προβλήματα, στα προβλήματα του περιβάλλοντος και σε άλλα ζητήματα που αφορούν την ανθρώπινη ζωή.

Τελικά, αυτό το σύνθημα δεν ευδοκίμησε ποτέ και οι επιστήμονες-μαλάκες (από δω και στο εξής θα αναφέρονται ως Ε-Μ χάριν καλαισθησίας) πλήθυναν ανεξέλεγκτα και κατέλαβαν όλα τα δημόσια αξιώματα. Από αυτούς άλλωστε προέρχονται οι εκσυγχρονιστές και οι νεοφιλελεύθεροι που έχτισαν την "ισχυρή" Ελλάδα του χρηματιστηρίου, των Ολυμπιακών Αγώνων, της μίζας και της διαπλοκής. Αυτοί που ενώ έχουν καταστρέψει ό,τι έχουν αγγίξει, αντί να παραδεχτούν το φταίξιμό τους και να αποχωρήσουν με σκυμμένο κεφάλι, προσπαθούν να το μεταβιβάσουν στο "διεφθαρμένο" λαό. Παράλληλα, με έναν απέραντο κυνισμό, προσπαθούν να περάσουν το δίκιο του ισχυρότερου ως αξία αδιαπραγμάτευτη και πως "όποιος αξίζει θα προχωρήσει ενώ όποιος δεν είναι και τόσο ικανός, τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή!"




Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Τα δάνεια της ανεξαρτησίας

Τα πρώτα δάνεια που ζήτησε και έλαβε το ελληνικό κράτος πριν ακόμη συσταθεί - το 1824 και 1825 - είναι γνωστά ως  δάνεια της ανεξαρτησίας. Αν δούμε, όμως, με προσοχή τους όρους κάτω από τους οποίους δόθηκαν τα δάνεια αυτά, μπορούμε αβίαστα να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως όχι μόνο δάνεια ανεξαρτησίας δεν ήτανε, αλλά μάλλον συμβόλαια εξάρτησης και υποταγής στους ξένους δανειστές-"προστάτες" αποδείχτηκαν.

Ας δούμε, όμως, αναλυτικά τις λεπτομέρειες των δανείων αυτών, στηριζόμενοι στο βιβλίο "Ιστορία των Εθνικών Δανείων" του καθηγητή Δημόσιας Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας Α.Ανδρεάδη, που εκδόθηκε το 1904.