Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Κεντροαριστερά: Το λάθος λήμμα



Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε δύο κεντροαριστερούς να έχουν βάλει στη μέση δύο ακροδεξιούς και να καλαμπουρίζουν. Κανένα πρόβλημα. Ούτε το γεγονός ότι ο ένας είναι η ζωντανή ιστορία της μεταπολιτευτικής ακροδεξιάς στην Ελλάδα ούτε ότι ο άλλος είναι η προσωποποίηση της ανοησίας, της αμετροέπειας και της ματαιοδοξίας. Και οι δύο αντισημίτες, οπαδοί της θεωρίας των ψεκασμών, φιλοχουντικοί και άλλα τέτοια φαιδρά και επικίνδυνα. 

Έτσι, όμως, είναι οι κεντροαριστεροί. Μεγάλες καρδιές. Ούτε στους ακροδεξιούς κρατάνε κακία, ούτε στους δεξιούς, ούτε στους πασόκους. Μόνο με τους αριστερούς έχουνε κάποιο θέμα.

Νομίζω πως από μόνη της η φωτογραφία είναι αρκετή για να απαντήσει στο ερώτημα τι σημαίνει κεντροαριστερός. Θα αποτολμήσω έναν ορισμό: Κεντροαριστερός, λοιπόν, είναι κάποιος που δηλώνει παρών στις αποφάσεις της δεξιάς και καταγγέλει την Αριστερά ως λαϊκιστική και ακραία.


Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε




Φοβάμαι

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία – μεσούντος κάποιου Ιουλίου –
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό».


Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Η θεωρία των άκρων και η ιστορία της





Η  θεωρία των άκρων λειτουργεί ως εξής : Έχουμε την κυβέρνηση και τον πολιτικό της αντίπαλο Α (όπως λέμε Αριστερά), ο οποίος την ενοχλεί με διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις,...

Η κυβέρνηση, λοιπόν, τι κάνει; Εντοπίζει ένα πολιτικό υποκείμενο Χ (όπως λέμε Χρυσή Αυγή) - και αν ένα τέτοιο υποκείμενο δεν υπάρχει, το δημιουργεί και το στηρίζει. Το υποκείμενο αυτό λειτουργεί υπέρ της κυβέρνησης σε πολλαπλά επίπεδα:

α) Αποσπά ένα μέρος του - αγανακτισμένου από την πολιτική της κυβέρνησης - κόσμου και το συγκρατεί από το να εναγκαλιστεί τον Α.

β) Συγκρούεται με τον Α στο δρόμο και στους χώρους δουλειάς και παρενοχλεί την ακτιβιστική και επαναστατική δράση του

γ) Λειτουργεί ως αναμφισβήτητο αρνητικό παράδειγμα  και, έτσι, οι συγκρούσεις του με τον Α - με τη βοήθεια της κατάλληλης προπαγάνδας από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ που ελέγχει - αναπόφευκτα θα "λερώσουν" και τον Α στα μάτια της κοινής γνώμης.

Το υποκείμενο Χ, όμως, από τη φύση του είναι απρόβλεπτο και ανά πάσα στιγμή μπορεί να λυσσάξει και να ξεφύγει από τα πλαίσια που του έχουν ορίσει. Και εκεί, όμως, η κυβέρνηση έχει σχέδιο. Θα χτυπήσει τον Χ και αυτή την επίθεση θα τη συνοδεύσει με μια επικοινωνιακή καταιγίδα προπαγάνδας που θα προκαλέσει φόβο και ανακούφιση μαζί. Ανακούφιση, γιατί το επικίνδυνο υποκείμενο Χ δεν μπορεί, πλέον, να απειλήσει την ηρεμία της κοινωνίας.

Μαζί, όμως, με τον Χ, θα αποτελεί - για μεγάλο μέρος της διαμορφωμένης από τα ΜΜΕ κοινής γνώμης - λογική και απαραίτητη συνέχεια να χτυπηθεί και ο Α, καθώς η κοινή γνώμη θα έχει πειστεί ότι ο Α είναι εξίσου υπεύθυνος με τον Χ για τη διασάλευση του νόμου και της τάξης.

Έτσι, το υποκείμενο Σ (όπως Σαμαράς), θα εμφανιστεί ως ο εγγυητής του νόμου, της τάξης, της ασφάλειας και της κοινωνικής ηρεμίας. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και όπως θα δούμε παρακάτω, η ιστορία αυτή είναι πολύ παλιά. Οι εποχές αλλάζουν, αλλά οι ομοιότητες εντυπωσιάζουν



Η ιστορία της θεωρίας των δύο άκρων

α) Ταύτιση του ΕΛΑΣ με τα Τάγματα Ασφαλείας

Η θεωρία των άκρων δεν είναι κάτι καινούργιο. Ανασύρεται και χρησιμοποιείται από την εξουσία κάθε φορά που αυτή βλέπει ότι κινδυνεύει. Πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία, συναντούμε τη θεωρία των άκρων στα λόγια του Γεωργίου Παπανδρέου λίγο πριν από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή. Κατά τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονταν για τη συμφωνία του Λιβάνου, ο τότε πρωθυπουργός της εξόριστης κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου δήλωνε :