Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Αδιάφοροι, άβουλοι και δειλοί αντάμα, προσμένουμε μονάχα ένα θαύμα


Ιδιώτη στην αρχαία Ελλάδα αποκαλούσαν αυτόν που δεν συμμετείχε στα κοινά της πόλης, δεν έπαιρνε μέρος στις Συνελεύσεις ούτε αναλάμβανε αξιώματα όπως όφειλε κάθε Έλληνας πολίτης. Για τον αρχαίο Έλληνα, πρώτα ήσουν μέλος του κοινωνικού συνόλου και μετά άτομο. Μάλιστα, όποιον δεν συμμετείχε, του αφαιρούσαν τα πολιτικά δικαιώματα, ακολουθούσε κατάσχεση της περιουσίας και τέλος εξορία ή θάνατος ! Έτσι και η λέξη "ιδιώτης" απέκτησε την έννοια του ηλιθίου [idiot], γιατί φανέρωνε ανευθυνότητα με ρίζα την τεμπελιά.

Στις μέρες μας, όμως, τα πράγματα φαίνεται πως έχουν αντιστραφεί. Σήμερα, το να μην ασχολείσαι με τα κοινά όχι μόνο δε θεωρείται ντροπή , αλλά αντίθετα έχει αποκτήσει και μία ιδιότυπη θετική αίγλη. Το να “κοιτάς μόνο τη δουλειά σου”, ενώ στην αρχαιότητα επέσυρε ακόμη και την ποινή του θανάτου, σήμερα φαίνεται πως αποτελεί αξία και δείγμα σύνεσης και υπευθυνότητας !!

Από τη μία μεριά, όσοι ασχολούνται με τα κοινά από κάποια υπεύθυνη θέση θεωρούνται αυτομάτως από τους υπόλοιπους ως διεφθαρμένοι και απατεώνες, ενώ από την άλλη όσοι αγωνίζονται ενάντια στις επιλογές της εξουσίας, θεωρούνται ως άνθρωποι που απειλούν την κοινωνική ειρήνη και είναι υποκινούμενοι από σκοτεινές και ιδιοτελείς προθέσεις !!

Δε θα ήταν σωστό βέβαια να μην αναγνωρίσουμε και ένα ελαφρυντικό σε αρκετούς ανθρώπους που απείχαν αηδιασμένοι από τα κοινά, βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η δημόσια διοίκηση. Δυστυχώς, όμως, φοβάμαι πως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που απέχουν από τα κοινά, το κάνει από τεμπελιά και από μια κοντόφθαλμη άποψη περί προσωπικού οφέλους, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως η ανέλιξη της κοινωνίας συνολικά, θα ωφελήσει νομοτελειακά και τους ίδιους.

Είναι οι περίφημοι αδιάφοροι, για τους οποίους έχουν ειπωθεί πολλά ειδικά σε κρίσιμες περιόδους όπως αυτή που διανύουμε. Περιόδους κατά τις οποίες οφείλουν οι πολίτες περισσότερο από ποτέ να δραστηριοποιηθούν προκειμένου να διασώσουν τη συνοχή και την επιβίωση της κοινωνίας.

Εκτός, όμως από τους αδιάφορους υπάρχουν και οι δειλοί “που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά” και που “δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,προσμένουν, ίσως, κάποιο θάμα!”. Άνθρωποι που μπορεί να υποφέρουν και να δυσανασχετούν, αλλά που θα περιμένουν πάντα κάποιον άλλον να βγάλει το φίδι απ΄την τρύπα, ενώ οι ίδιοι θα κάθονται ασφαλείς στο σπίτι τους. Άνθρωποι που θα πάρουν θέση μόνο όταν το αποτέλεσμα της αναμέτρησης θα έχει ήδη κριθεί και , εκ του ασφαλούς πλέον, θα μπορούν να ταχθούν με την πλευρά του νικητή.

Έτσι , άλλωστε, δεν έγινε και κατά την περίοδο της Απριλιανής χούντας; Πόσοι ήταν οι αγωνιστές που πολεμούσαν το στρατιωτικό καθεστώς και πόσοι ήταν αυτοί που – μετά την πτώση της χούντας – γέμιζαν τα στάδια τραγουδώντας αντιστασιακά τραγούδια; Γι αυτό είναι μάλλον μάταιο να περιμένεις τη μεγάλη μερίδα του λαού να συνταχθεί μαζί σου, συνειδητοποιημένη, τολμηρή και αποφασισμένη. Η Ιστορία θα κινηθεί από τους λίγους τολμηρούς και, αν αυτοί είναι τυχεροί στα πρώτα τους βήματα, θα ακολουθηθούν και από άλλους.

Ας δούμε, όμως, μερικά κείμενα που έχουν γραφεί για τους δειλούς και αδιάφορους



Μισώ τους αδιάφορους” , του Αντόνιο Γκράμσι


Στο κείμενο αυτό, ο Αντόνιο Γκράμσι, θυμώνει, χλευάζει και καταγγέλει τους αδιάφορους, τα βαρίδια της Ιστορίας όπως τους αποκαλεί. Αγέρωχος, από την αίσθηση του υψηλού καθήκοντος που νιώθει ότι επιτελεί, γράφει :


«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους. Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία.

... Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

... Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».




Για τον παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο’’, του Wolf Birman


Στο ποίημά του αυτό, που μελοποιήθηκε από το Θάνο Μικρούτσικο, ο Wolf Birman μέσα σε λίγες γραμμές κατορθώνει να στηλιτεύσει τους πάντες : τους δειλούς που περιμένουν από τους άλλους να κάνουν την επανάσταση, τους γραφειοκράτες της εξουσίας που εκμεταλλεύονται το λαό, τους δάσκαλους που λειτουργούν ως δάσκαλοι της υποταγής, το μέσο άνθρωπο που το βουλώνει προκειμένου να έχει ένα πιάτο φαί, τους διανοούμενους που τα έχουν κάνει πλακάκια με την εξουσία κλπ


Τους έχω βαρεθεί!

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω βαρεθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους Ευρωπαίους, τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.







" Από τους θεατές περιμένουμε τουλάχιστον να ντρέπονται.", Μπ. Μπρεχτ


Εδώ ο Μπρεχτ, θυμωμένος και λυπημένος από την αδράνεια και την αδιαφορία της μεγάλης μάζας του λαού, την καλεί τουλάχιστον να νιώσει ντροπή γι΄αυτή της τη στάση



Όταν αυτοί που αγωνίζονται ενάντια στο Άδικο
Δείχνουν τα πληγωμένα τους πρόσωπα
Είναι η ανυπομονησία εκείνων που ήταν ασφαλείς,
Μεγάλη.
Γιατί παραπονιέστε, ρωτάνε
Παλέψατε το Άδικο! Τώρα
Αυτό σας νίκησε: σωπάστε λοιπόν!

Όποιος αγωνίζεται, λένε, πρέπει να ξέρει να χάνει
Όποιος ψάχνει τον καυγά, μπαίνει σε κίνδυνο
Όποιος συμπεριφέρεται βίαια
Δεν μπορεί να κατηγορεί τη βία.
Αχ, φίλοι, που είστε ασφαλείς
Γιατί τόσο εχθρικοί; Εμείς είμαστε,
Οι εχθροί σας, που είμαστε οι εχθροί του Άδικου;

Αν οι αγωνιστές ενάντια στο Άδικο νικηθούν
Το Άδικο πράγματι δεν έχει δίκαιο!
Οι ήττες μας δεν αποδεικνύουν
Τίποτα παραπάνω από το ότι
Είμαστε λίγοι
αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Και από τους θεατές περιμένουμε
Τουλάχιστον να ντρέπονται.




Οι Μοιραίοι, του Κώστα Βάρναλη


Στο ποίημα αυτό που μελοποιήθηκε από το Μίκη Θεοδωράκη, ο Βάρναλης δείχνει την έγνοιά του για τους ανθρώπους της φτωχολογιάς , ανάμεικτη όμως με απογοήτευση και κριτική για την παραίτησή τους, την απαισιοδοξία τους, την απουσία βούλησης, τη δειλία τους και την ακατανόητη προσμονή από αυτούς ενός θαύματος που θα τους λυτρώσει από τα βάσανά τους.




Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! 








ΥΓ. Αφιερωμένο σε πολλούς αριστερούς που αρκούνται στο να καταγγέλλουν το τάδε ή  το δείνα αριστερό κόμμα ως συμβιβασμένο, ως τυχοδιωκτικό, ως ...ως...ως ... και παρόλο που μπορεί επί της ουσίας να έχουν δίκιο...

Ας κοιταχτεί κάθε ένας από αυτούς στον καθρέφτη και ας ρωτήσει τον εαυτό του τι έχει κάνει προσωπικά για να υπηρετήσει τις ιδέες του και αν μείνει ικανοποιημένος από την απάντηση, ας συνεχίσει την κριτική του. Αλλιώς, καλύτερα θα είναι να το βουλώσει !!

Αν κάθε ένας από εμάς είχε από τον εαυτό του τις απαιτήσεις που έχει από τα αριστερά κόμματα, δε θα χρειαζόταν καν να υπάρχουν τα αριστερά κόμματα. Η επανάσταση θα είχε ήδη συντελεστεί, χωρίς καν να αρχίσει !!




Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Τα αυγά του φιδιού έσκασαν



Σε συμπόσιο για το φαινόμενο του φασισμού στην Ελλάδα που διοργανώθηκε στο Βερολίνο , ο καθηγητής εκλογικής κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ηλίας Νικολακόπουλος υποστήριξε ότι η ανάδειξη της Χρυσής Αυγής δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. «Ένα λανθάνων ακροδεξιό ρεύμα πάντα υπήρχε στην Ελλάδα, αλλά απλώς δεν θέλαμε να το δούμε κατάματα, βγήκε στην επιφάνεια».
Η ιστορία του ακροδεξιού φαινομένου στην Ελλάδα ξεκινά τη δεκαετία του 1920. Οι ακροδεξιές οργανώσεις, όμως, ουδέποτε απέκτησαν πανελλαδική σημασία και οι λόγοι για τη μικρή τους επιρροή οφείλονται στο γεγονός ότι τα βασικά συστατικά της ιδεολογίας τους – δηλαδή τον αντικομμουνισμό, τον εθνικισμό, τον αντισημιτισμό - τα συναντούσε κανείς και στα μεγάλα κόμματα της εποχής. Στην περίοδο της κατοχής οι οργανώσεις αυτές αποτέλεσαν το δεξί χέρι των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής. Μετά το τέλος του πολέμου ελάχιστοι από από τους χιλιάδες δοσίλογους καταδικάστηκαν και η συντριπτική πλειοψηφία τους στελέχωσε το μετεμφυλιακό κρατικό μηχανισμό.
Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή Ιστορίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Πολυμέρη Βόγλη: «Υπήρξε μια εντός εισαγωγικών συμφωνία: από τη μια πλευρά το κράτος δεν δίωξε όσους είχαν συνεργαστεί με τους ναζί στη διάρκεια της κατοχής και από την άλλη όλοι αυτοί βοήθησαν το κράτος και τη δεξιά στο να συγκροτήσει αντικομμουνιστικούς μηχανισμούς για τη δίωξη της αριστεράς. Κυρίως, αυτό που φέρνει κοντά αυτούς τους δύο χώρους είναι ο εθνικισμός και ο αντικομμουνισμός».


Άνδρες των ΕΑΣΑΔ (Εθνικός Αγροτικός Σύνδεσμος Αντικομμουνιστικής Δράσεως) της Θεσσαλίας Πηγή: www.lifo.gr


Άρα, η Χρυσή Αυγή και οι αγέλες των υπανθρώπων με τα μαύρα ρούχα και τα ναζιστικά σύμβολα δεν ήρθαν τυχαία. Τα αυγά πάντα υπήρχαν και κατά καιρούς – όποτε οι συνθήκες ήταν ευνοικές – εκκολάπτονταν και έβγαιναν τα φίδια από μέσα. Η ύπαρξή τους αποδεικνύει την αποτυχία της κοινωνίας να μεταλαμπαδεύσει στα μέλη της τις αρχές του ανθρωπισμού και του διαφωτισμού, και η αποτυχία αυτή οφείλεται στο ότι οι έννοιες αυτές στην πραγματικότητα και στην ολότητά τους ποτέ δεν υιοθετήθηκαν από οποιαδήποτε εξουσία.΄Εγιναν έτσι έννοιες κενές νοήματος και αναπόφευκτα δε ρίζωσαν στην κοινωνία ως αξίες αδιαπραγμάτευτες.


Οι συνθήκες επώασης των αυγών του φιδιού

Βέβαια, για να εκκολαφθούν τα αυγά χρειάζονται και οι ανάλογες ευνοικές συνθήκες επώασης. Και οι συνθήκες αυτές προσφέρονταν απλόχερα. Από συστάσεως σχεδόν του νεοελληνικού κράτους, καλλιεργούνταν από όλους τους φορείς της εξουσίας – κυβερνήσεις, αξιωματούχους της Εκκλησίας, μέσα ενημέρωσης – τα ζιζάνια της υπεροχής του έθνους μας και της μισαλλοδοξίας. 


Όποιος αμφισβητούσε τα παραπάνω, εθεωρείτο αυτομάτως εχθρός της πατρίδας του. Ένα ιδεολόγημα διαπερνούσε όλες τις μορφές προσέγγισης και μελέτης της Ιστορίας. Αυτό περί μιας ευθύγραμμης ανάπτυξης και αδιάλειπτης συνέχειας του ελληνικού έθνους. Από τους αρχαίους Αθηναίους, στους Σπαρτιάτες, στη συνέχεια στους Μακεδόνες και από κει στους Βυζαντινούς.

Αποθεώναμε τους Αθηναίους για τη Δημοκρατία, τις τέχνες και τα γράμματα που ανέπτυξαν, αποθεώναμε και τους Σπαρτιάτες που στέκονταν στον αντίποδα όλων αυτών. Αποθεώναμε τους Μακεδόνες παρόλο που χτύπησαν το θεσμό της Δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου και έφεραν ένα θεσμό που προσιδίαζε περισσότερο με τα καθεστώτα ασιατικής δεσποτείας και αποθεώναμε, επίσης, και το Βυζάντιο που έβαλε την οριστική ταφόπλακα στα επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού και έφερε το σκοταδισμό και την οπισθοδρόμηση. Όλα μέσα, αρκεί που τα έκαναν Έλληνες. Βέβαια, το πόσο εκτιμούσαν οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες τους αρχαίους Μακεδόνες και πόσο Έλληνες τους θεωρούσαν δεν θέλουμε να το γνωρίζουμε και όποιος πάει να το ψελλίσει κατηγορείται αμέσως ως εχθρός του Έθνους !! Ούτε βέβαια θέλουμε να γνωρίζουμε ότι η έννοια Έλληνας είχε εντελώς αρνητική σημασία στο Βυζάντιο και σήμαινε τον οπαδό της αρχαίας ελληνικής θρησκείας που έπρεπε να κυνηγηθεί, όπως και οι ιδέες του και οι λατρευτικοί του τόποι.

Και όλα αυτά δεν ήταν ιδεολογήματα κάποιων περιθωριακών γραφικών ατόμων, αλλά τύγχαναν υποστήριξης και από “αναγνωρισμένες” προσωπικότητες της πνευματικής ζωής του τόπου.

Τα αυγά, λοιπόν, υπήρχαν όπως επίσης και οι απαραίτητες συνθήκες για την επώασή τους. Αυτό, όμως, που επιτάχυνε και πολλαπλασίασε τα αυγά που εκκολάφθηκαν ήταν η οικονομική κρίση και η κατάρρευση και απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Αυτά λειτούργησαν όπως ο καταλύτης στη χημεία. Επιτάχυναν τη χημική αντίδραση.


Η ακροδεξιά θεώρηση των αιτίων της κρίσης

Η οικονομική κρίση οδηγεί ολοταχώς εκτεταμένα τμήματα του πληθυσμού στο περιθώριο. Οι άνθρωποι αυτοί δυσκολεύονται να καλύψουν ακόμη και τις στοιχειώδεις ανάγκες τους και δε βλέπουν στον ορίζοντα ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Ως συνέπεια αυτών έρχεται το υπαρξιακό άγχος, ο θυμός και η οργή και η προσπάθεια κατανόησης – όσο αυτό είναι δυνατό κάτω από τις τρομερές συνθήκες πίεσης που βιώνουν - των αιτίων που τους οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση.

Υπάρχουν τρεις αναγνώσεις της κρίσης : μία συστημική που προτείνει λύσεις εντός του συστήματος, μία αντισυστημική που θέτει σε αμφισβήτηση ολόκληρο το οικοδόμημα του καπιταλισμού και μία ψευδο-αντισυστημική. Η τελευταία είναι που θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα, καθώς είναι η ακροδεξιά-φασιστική ανάγνωση της κρίσης η οποία ενώ αυτοπροβάλλεται ως αντισυστημική, δεν απειλεί καθόλου το οικοδόμημα του καπιταλισμού.

Η κυρίαρχη άποψη – εντός των πλαισίων του συστήματος - είναι πως η κρίση αυτή οφείλεται σε δυσλειτουργία ορισμένων παραγόντων, οι οποίοι μόλις διορθωθούν θα επαναφέρουν την τάξη που επικρατούσε. Θα σταθεροποιηθεί το τραπεζικό σύστημα, θα επαναρυθμιστούν οι αγορές, θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, θα έρθουν ξένες επενδύσεις, θα γίνει επανεκκίνηση της οικονομίας και άλλα τέτοια που αναμασούν κάθε βράδυ οι Πρετεντέρηδες της “δημοσιογραφίας”. Στερεότυπες εκφράσεις που με την προπαγάνδα των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης μπορεί πλέον να αναπαράγει ο καθένας χωρίς να καν τα κατανοεί.

Η αριστερή προσέγγιση προϋποθέτει ρήξη με την κυρίαρχη ιδεολογία, καθώς θεωρεί ότι βασική αιτία των προβλημάτων αποτελεί η ταξική διαίρεση της κοινωνίας και προτείνει ως λύση την εξάλειψη των ταξικών αντιθέσεων. Μια προσέγγιση σαφώς αντισυστημική, καθώς αμφισβητεί τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζεται το – καπιταλιστικό – σύστημα.

Από την άλλη πλευρά, έρχεται η φασιστική ακροδεξιά και δίνει τη δική της απάντηση. Κατά την προσέγγιση που κάνει, η αιτία των προβλημάτων δεν οφείλεται στις ταξικές αντιθέσεις που αναπτύσσονται μέσα στην κοινωνία. Σύμφωνα με αυτή, η αιτία των δεινών είναι ο ξένος, ο διαφορετικός. Αυτός είναι κατ'αυτή την προσέγγιση, η αιτία της δυσαρμονίας του συστήματος και της κοινωνίας.

Ο «ξένος», λοιπόν, απειλεί την κοινωνική αρμονία και η απαλλαγή από αυτόν καθίσταται κύριος πολιτικός στόχος. Η φασιστική ρητορική θα διοχετεύσει την οργή και τον θυμό του πληττόμενου μέρους της κοινωνίας σε αδύναμες, κατά τεκμήριο, κοινωνικές ομάδες (μετανάστες, Ρομά, ομοφυλόφιλοι κ.ο.κ.) και θα τον κατευθύνει σε πρακτικές βίας εναντίον τους. Πρόκειται για μια στρεβλή ανάγνωση των αιτίων που προκαλούν την κρίση, η οποία πρεσβεύει ότι αν δεν υπήρχε κάποιος εξωτερικός κίνδυνος η κοινωνία μας θα ήταν αρμονική. Αυτή η ρητορική περί εξωτερικού κινδύνου της κοινωνίας δεν τελειώνει ποτέ: ακόμη και αν δεν υπάρχουν μετανάστες, ομοφυλόφιλοι, ρομά, Εβραίοι κ.ο.κ., η φασιστική ρητορική θα διαιρέσει εκ νέου το κοινωνικό σώμα, ώστε κάποια άλλη ομάδα να είναι αυτή που απειλεί εξωτερικά το δήθεν αρμονικό σύνολο.

Η ανταπόκριση που βρίσκει η επίκληση άσχετων διαφορών ως αιτίων της κρίσης και των αδιεξόδων της κοινωνίας δείχνει ότι η φασιστική ρητορική δεν απευθύνεται στη λογική, αλλά σε αρχαϊκά ένστικτα όπως ο φόβος για το διαφορετικό ή το άγνωστο. Συνεπώς, η αντιμετώπιση της ρητορικής αυτής δεν μπορεί να γίνει μόνο με την απεύθυνση στη λογική.

Η προσέγγιση αυτή στρέφει την ενεργητικότητα των πολιτών σε δράσεις που δε συνιστούν κίνδυνο για το σύστημα. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει. Αντί να μάχονται ενάντια στο σύστημα, μάχονται εναντίον άλλων που είναι και οι ίδιοι θύμα του συστήματος και οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι και σύμμαχοί τους στον αγώνα αυτό. Κατ' αυτό τον τρόπο, η φασιστική ρητορική γίνεται στην πράξη σύμμαχος της κυρίαρχης ιδεολογίας. Αντί να θέτει ως αιτία της κρίσης τις ταξικές αντιθέσεις, θέτει ένα ιδεολόγημα ότι το έθνος απειλείται με εξαφάνιση από ξένα στοιχεία.


Το προφίλ του χρυσαυγίτη

Η επινόηση φανταστικών εχθρών που εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες αλλά και προσωπικά αδιέξοδα στιγματίστηκε εξαιρετικά από τον Βίλχελμ Ράιχ, στο περίφημο “'Ακου ανθρωπάκο”

Τέτοιες κουταμάρες λες, ανθρωπάκο. Και με τέτοιες κουταμάρες, συγκροτείς ένοπλες συμμορίες που σκοτώνουν δέκα εκατομμύρια ανθρώπους επειδή είναι Εβραίοι κι ας μην ξέρεις να μου πεις τι είναι ο Εβραίος. Να γιατί γελάνε μαζί σου. Να γιατί όποιος θέλει να κάνει κάτι σοβαρό σε αποφεύγει. Να γιατί είσαι χωμένος στο βούρκο μέχρι το λαιμό.

Όταν αποκαλείς κάποιον «Εβραίο», αισθάνεσαι ανώτερος. Αισθάνεσαι ανώτερος, επειδή νιώθεις κατώτερος. Νιώθεις κατώτερος, επειδή εκείνο που θέλεις να εξοντώσεις στους ανθρώπους που αποκαλείς Εβραίους, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Και τούτο είναι απλά ένα δείγμα του τι είσαι στ' αλήθεια, ανθρωπάκο. Όταν αποκαλείς κάποιον περιφρονητικά «Εβραίο», η αίσθηση της μηδαμινότητάς σου ξαλαφρώνει. Αυτό το ανακάλυψα μόλις πρόσφατα. Αποκαλείς Εβραίο όποιον σου εμπνέει είτε υπερβολικό, είτε ελάχιστο σεβασμό. Σαν να 'σαι αντιπρόσωπος κάποιας ανώτερης δύναμης επί της γης, ανέλαβες να αποφασίζεις ποιος είναι και ποιος δεν είναι Εβραίος.

Αμφισβητώ το δικαίωμά σου να το κρίνεις αυτό, είτε είσαι τιποτένιος Άριος, είτε τιποτένιος Εβραίος. Μόνο εγώ έχω το δικαίωμα να πω τι είμαι. Είμαι βιολογικός και πολιτισμικός μιγάς κι είμαι περήφανος γι' αυτό. ούτε σωβινιστής όπως εσύ, ασήμαντε φασίστα, όποια κι αν είναι η εθνικότητά σου, η φυλή και η τάξη σου.”

Στην πραγματικότητα, αυτό που μισεί ο φασίστας είναι η ίδια η ζωή και ο ανεπαρκής εαυτός του. Και επειδή του είναι δύσκολο να ανεβάσει τον εαυτό του, επιλέγει να υποβιβάσει τους άλλους 




Η ακροδεξιά ρητορική βρίσκει ανταπόκριση σε υποβαθμισμένες γειτονιές, σχολεία, γήπεδα και άλλα μέρη με υψηλή συγκέντρωση ανέργων, νέων και προερχόμενων από χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Άνθρωποι, δηλαδή, με χαμηλή αυτοεκτίμηση που γι΄αυτό το λόγο αναζητούν αίσθημα δύναμης και αποδοχή στο περιβάλλον τους. Άρα, η σχέση τους με τις φασιστικές ομάδες δεν είναι μόνο ιδεολογική, αλλά και ψυχοκοινωνική.


Όπως λέει ο ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας :
... Πρόκειται για άτομα ανασφαλή... Λειτουργούν υπό το κράτος κάλυψης που τους παρέχει μία ψευτοσυλλογική ταυτότητα που τους επιτρέπει να αποβάλλουν την ατομική τους ταυτότητα, η οποία σημαίνει ευθύνη... Αν τους δει κανείς ως ξεχωριστά άτομα θα διαπιστώσει ότι είναι άτομα με σαφώς αυξημένες καταστρεπτικές τάσεις, αλλά όταν η αίσθηση της ατομικής ευθύνης αίρεται μέσω της αποδοχής της συλλογικής ταυτότητας, μετατρέπονται σε τυφλούς καταστροφείς... Είναι άτομα που λατρεύουν τη δύναμη που τους επιτρέπει να εξουσιάζουν ενώ παράλληλα υποτάσσονται αδιαμαρτύρητα στη δύναμη των ιεραρχικά ανώτερων... Ερεθίζονται από αβοήθητα άτομα και δεν χτυπιούνται με ισότιμους... Αποκτούν μέσω της επιβολής ταυτότητα ατομική...”




Εκτός από το σκληρό πυρήνα των χρυσαυγιτών που δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ωμή βία κυρίως απέναντι σε ανυπεράσπιστους μετανάστες, υπάρχει και ένας ευρύτερος κύκλος υποστηρικτών της που σαγηνεύονται από την επίδειξη δύναμης που κάνει η Χρυσή Αυγή. Αδύναμοι και αποπροσανατολισμένοι οι ίδιοι, βλέπουν στο πρόσωπο της Χρυσής Αυγής ένα προστάτη ή έναν εκδικητή που θα παλέψει για το δίκαιο της φυλής κάτι που όπως ελπίζουν – οι ανυποψίαστοι – θα ωφελήσει και τους ίδιους.


Η τακτική της Χρυσής Αυγής

Η φασιστική ιδεολογία δεν απαιτεί πλατιά λαϊκή και ενεργητική συμμετοχή. Απαιτεί υποταγή στις εντολές και ευκαιριακή συμμετοχή στις στρατιωτικού τύπου «επιχειρήσεις» της οργάνωσης. Στόχος της, η στρατολόγηση κρίσιμων πυρήνων σε κάθε περιοχή και η επιβολή της σε αυτή μέσω της βίας. Μια δυναμική μειοψηφία, με την ανοχή του κράτους και την άσκηση βίας, είναι σε θέση να ηγεμονεύσει σε μια περιοχή.





Η ισχύς της φασιστικής ακροδεξιάς δεν είναι ούτε τα επιχειρήματα ούτε η πρότασή της. Τα επιχειρήματά της δε συνάδουν με την κοινή λογική και πρόταση δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Η ισχύς της παράγεται από την κίβδηλη εικόνα που βγάζει προς τα έξω ότι «δεν είναι σαν τους άλλους» και ότι είναι σε θέση να συγκρουστεί. Τώρα, το ποιος είναι ο εχθρός και αν είναι υπαρκτός ή ανύπαρκτος, φαίνεται ότι δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι να χυθεί αίμα. Πάνω σε αυτό θα δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η Χρυσή Αυγή συγκρούεται και διεξάγει αντισυστημική πολιτική δράση.

Το δεύτερο πόδι πάνω στο οποίο η Χρυσή Αυγή πατά και μεθοδεύει τη διείσδυσή της σε ολοένα αυξανόμενο μέρος του πληθυσμού είναι οι “δράσεις αλληλεγγύης μόνο για Έλληνες” της οργάνωσης, δράσεις που πολύ πετυχημένα χαρακτηρίστηκαν ως φιλανθρωπία μίσους



Με τις εκδηλώσεις αυτές, χτίζει το δικό της πελατειακό σύμπαν. Αυτό των απελπισμένων Ελλήνων που τρέχουν στα συσσίτια της να αρπάξουν - όπως τα πεινασμένα σκυλιά - τα κόκαλα που τους πετάει. Και όταν ταίσεις ένα σκύλο, ξέρουμε καλά, ότι έγινες το αφεντικό του. Αυτοί, λοιπόν, που τώρα αρπάζουν τα κόκαλα που τους πετάει η Χρυσή Αυγή, θα γίνουν τα πιστά σκυλιά των Ελλήνων Ναζί και θα επανδρώσουν αύριο τα ελληνικά νέα SS. Αυτοί θα στηρίζουν τις εγκληματικές δράσεις της οργάνωσης που τους «ταΐζει» και αυτοί θα είναι το πολύτιμο δεκανίκι του όποιου φασιστικού και δικτατορικού μορφώματος επιχειρηθεί να εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα.


Και τώρα, τι κάνουμε;

Αν κάποιοι συμπολίτες μας αισθάνονται ότι δεν κινδυνεύουν από αυτούς επειδή δεν ανήκουν σε καμμία από τις κατηγορίες που φαίνεται ότι αποτελούν το στόχο των φασιστών, ας τους θυμήσουμε τα λόγια του Γερμανού ιερέα Μάρτιν Νίμελερ, με τα οποία σχολιάζει τη στάση της «σιωπηλής πλειοψηφίας» την εποχή του Γ'Ράιχ


Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.
Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.
Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.
Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.
Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών.
Δεν ανήκα σ΄ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ.
Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι.
Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε.
Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.
Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου. 

Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.
Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει 


Όπως αναφέραμε και παραπάνω, η αντιμετώπιση της φασιστικής ρητορικής δεν μπορεί να γίνει μόνο με την απεύθυνση στη λογική. Παράλληλα με αυτήν, μπορούν να δουλέψουν προς αυτή την κατεύθυνση και άλλα πράγματα, όπως :

α) η επίκληση του ανθρωπισμού, που μπορεί να λειτουργήσει σε αρκετούς ανθρώπους

β) ο φόβος ότι η δράση αυτών των συμμοριών μπορεί να δημιουργήσει κοινωνική αναταραχή, η οποία μπορεί να πλήξει και αυτούς τους ίδιους

γ) η υπενθύμιση ότι αυτές οι συμμορίες είναι ιδεολογικοί απόγονοι των φασιστών και ναζιστών που τόσα κακά προκάλεσαν στο λαό μας.


Μα όσα λόγια και να γράψει κανείς, δε μπορεί να πει περισσότερα από όσα λέει μέσα σε λίγες αράδες το παρακάτω υπέροχο τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου σε στίχους του Φώντα Λάδη, βασισμένοι σε ποίημα του Μπέρτολντ Μπρέχτ. Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δε θα πεθάνει μόνος τσάκισέ τον !

Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ’ στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.


Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν 
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν, 
μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον. 
Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος 
που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι, 
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω 
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θέ ν’ απλώσει σαν χολέρα 
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου, 
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα 
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.







Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Από το Κιλελέρ στη Μανωλάδα



Ξαφνικά, όλοι οι Έλληνες έμαθαν τη Μανωλάδα και ποιοι και κάτω από ποιες συνθήκες μαζεύουν τις φράουλες. Ήρθαν, βέβαια, πολλοί που προσπάθησαν να μας πείσουν πως αυτά που συνέβησαν στη Μανωλάδα αποτελούν ένα μεμονωμένο περιστασικό που δεν μπορεί να χαρακτηρίσει όλους τους Έλληνες εργοδότες.

Μα ποιος μπορεί να τους πιστέψει! Όποιος έχει μάτια ανοιχτά βλέπει. Βλέπει τι γίνεται στα χωράφια, στις λαικές αγορές, στα βενζινάδικα και όπου αλλού χρειάζονται εργατικά χέρια. Και χωρίς να έχει αποδείξεις, καταλαβαίνει ότι όλοι αυτοί που αποκαλούνται λαθρομετανάστες δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, ανασφάλιστοι, χωρίς καν να αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι άνθρωποι


Καταλαβαίνει, επίσης, πόσο υποκριτικές είναι οι φωνές έκπληξης για το καθεστώς δουλείας που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι και οι φωνές απορίας για το πώς οι αστυνομικές αρχές άφηναν να συμβαίνουν αυτές οι καταστάσεις. Δε χρειάζεται, εξάλλου, πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι και οι αστυνομικές αρχές είναι συνυπεύθυνες σε αυτό που συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα. Μια εκστρατεία εκμετάλλευσης, διωγμών, εξευτελισμών και βασανιστηρίων εναντίον των ξένων προσφύγων που έρχονται στη χώρα μας για ένα κομμάτι ψωμί και η οποία έχει κάνει το γύρο του κόσμου βάζοντας τη χώρα μας ψηλά στη μαύρη λίστα των χωρών που δε σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.




Η χώρα του Δένδιου Δία

Καλώς ήρθατε στη χώρα του Ξένιου Δία. Το πόσο καλά γνωρίζουν την αρχαία ελληνική ιστορία ή πόσο πολύ τη σέβονται οι πατριδοκάπηλοι και οι φύλακες του “ νόμου και της τάξης ” στη σύγχρονη Ελλάδα που διολισθαίνει επικίνδυνα προς το φασισμό και το ρατσισμό, φαίνεται από την ονομασία που έδωσαν στην επιχείρηση εγκλεισμού των μεταναστών και προσφύγων σε κέντρα κράτησης που δεν έχουν καμία διαφορά από τις φυλακές. Την ονόμασαν – θαυμάστε θράσος απύθμενο και ασέβεια απέναντι στην Ιστορία - “Ξένιο Δία” !!!


Στην Αρχαία Ελλάδα, οι ξένοι βρίσκονταν κάτω από την "προστασία" του “Ξένιου Δία” (φιλόξενου Δία) και της “Αθηνάς της  Ξενίας”. Υπήρχε, λοιπόν, θεία απαίτηση για την περιποίηση των ξένων και εθεωρείτο αμάρτημα η κακή αντιμετώπισή τους. Σήμερα, αυτοί που υποτίθεται ότι σέβονται τις πανάρχαιες παραδόσεις του ελληνικού πολιτισμού,  έδωσαν το όνομα του θεού της φιλοξενίας στην επιχείρηση καταδίωξης και φυλάκισης των ξένων !! Πόσο θράσος και πόση ασέβεια από τους πατριδοκάπηλους κυβερνώντες !! Στην επιχείρηση του άφιλου Δένδια έδωσαν το όνομα του φιλόξενου Δία !!




Η σχέση της Ελλάδας με τους άλλους λαούς

Κάποτε, λένε, το να έλεγες ότι είσαι Έλληνας αποτελούσε το καλύτερο διαβατήριο για να κινηθείς με ασφάλεια και χωρίς πολλές διατυπώσεις στις αραβικές χώρες. Σου ανοίγονταν όλες οι πόρτες και οι Άραβες σε υποδέχονταν ως φίλο. Ήταν μια άλλη εποχή, κατά την οποία η μοναδική χώρα με την οποία η χώρα μας φαινόταν να έχει διαφορές και άλυτα ζητήματα ήταν η Τουρκία. Ήταν η εποχή που το όνομα της χώρας μας στο εξωτερικό προκαλούσε συμπάθειες όχι μόνο λόγω του ένδοξου αρχαίου παρελθόντος, αλλά και από το γεγονός ότι η χώρα μας δε δημιουργούσε προβλήματα σε κάποια άλλη χώρα και οι κάτοικοί της φαίνονταν αγνοί και αμόλυντοι από τη μάστιγα του ρατσισμού.

Και ας δούμε τώρα τι καταφέραμε μετά από 20-25 χρόνια άσκησης κοντόφθαλμης, μυωπικής, μικρόψυχης, νεοπλουτίστικης εξωτερικής πολιτικής πλήρως εναρμονισμένης με τα απωθημένα κάθε αμόρφωτου κομπλεξικού συμπολίτη μας που πίστευε ότι αυτός είναι προορισμένος για κάτι ανώτερο από τους γείτονές του. Μιας πολιτικής «εθνικού τσαμπουκά» προς τις χώρες και τους λαούς των Βαλκανίων, που άρχισε με τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, συνεχίστηκε με τις ελληνικές «επενδύσεις» στα Βαλκάνια και κορυφώθηκε με την εισαγωγή φτηνού εργατικού δυναμικού από τις χώρες αυτές

Ο νεόπλουτος Νεοέλληνας ένιωσε ξαφνικά ότι γεννήθηκε ανώτερος του Αλβανού ή του Σκοπιανού και έμαθε να εκφράζει την ανωτερότητά του αυτή με χονδροειδή ρατσιστικά αστεία. Ο Αλβανός στο μαγαζί και στις χειρωνακτικές εργασίες, η Φιλιπινέζα στο σπίτι, η Ρωσίδα στον οίκο ανοχής, ο Αιγύπτιος στην τράτα και ο Πακιστανός στο χωράφι και στα βενζινάδικα έδιναν τη βεβαιότητα στο μέσο αμαθή συμπολίτη μας για την ανωτερότητα των Ελλήνων.

Μια πολιτική που ενισχύθηκε από ανόητες και επικίνδυνες εθνικιστικές κορόνες, που δημιουργούσαν μανία καταδίωξης σε κάθε αμαθή κάνοντάς τον να νομίζει ότι όλοι οι γειτονικοί λαοί ( Τούρκοι, Αλβανοί, Σκοπιανοί, Βούλγαροι ) είναι εχθροί μας και εποφθαλμιούν τη χώρα μας. Σε συνδυασμό με τις ανύπαρκτες διακρατικές επαφές με τις γειτονικές χώρες, “καταφέραμε” να γίνουμε η μοναδική χώρα στον κόσμο - μαζί με το Ισραήλ - που ο λαός της δεν συμπαθεί ούτε ένα γειτονικό λαό και το αντίστροφο. Έτσι, αντί η χώρα μας να γίνει πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο των Βαλκανίων ευρισκόμενη σε μια διαρκή και γόνιμη επαφή και αλληλεπίδραση με τους γειτονικούς λαούς, κατάντησε μια χώρα απομονωμένη χωρίς συμμάχους ούτε καν μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαικής Ένωσης.

Αλλά και οι παραδοσιακές σχέσεις της χώρας μας με τις αραβικές χώρες έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα. Η προσέγγιση της χώρας μας με το Ισραήλ, η χρησιμοποίηση των αμερικανικών βάσεων που βρίσκονται στο έδαφός μας στους επιθετικούς πολέμους που διεξάγουν οι ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή αλλά και η συμμετοχή ελληνικών στρατευμάτων στις επιχειρήσεις αυτές, έχουν διαρρήξει τις ελληνοαραβικές σχέσεις ανεπανόρθωτα. Γι' αυτούς ανήκουμε στη Δύση, για τους Δυτικούς ανήκουμε στην Ανατολή κι εμείς ούτε ξέρουμε πού ανήκουμε ούτε πού θέλουμε να ανήκουμε.

Και σαν να μην έφτανε η εγκληματική εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεών μας τις τελευταίες δεκαετίες, ήρθε να προστεθεί σε αυτήν και η αλλοπρόσαλλη και εκτός οποιωνδήποτε πλαισίων ανθρωπισμού και πολιτισμού μεταναστευτική πολιτική. Με την πολιτική αυτή καταφέραμε να γίνουμε μισητοί τουλάχιστον μέχρι την Ινδία, καθώς η “υποδοχή” που επιφυλάσσουμε στους πρόσφυγες-μετανάστες που έρχονται από μια περιοχή που ξεκινάει από τη Συρία και φτάνει μέχρι το Πακιστάν έχει γίνει πλέον γνωστή σε όλο τον κόσμο και δημιουργεί τεράστια προβλήματα στην εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό σε συνδυασμό, μάλιστα, με την τρομακτική διείσδυση των φασιστών-ρατσιστών της Χρυσής Αυγής στην ελληνική κοινωνία.


Και αν κάποιος πει ότι δεν ενδιαφέρεται για την εικόνα της χώρας του στο εξωτερικό και ότι η ευαισθησία και ο ανθρωπισμός δεν τον αγγίζουν, ας μάθει τουλάχιστον ότι ο τουρισμός είναι το μόνο πράγμα που μπορεί αυτή τη στιγμή η χώρα μας να πουλήσει.


Μαρτυρίες Αφγανών προσφύγων

Για να γίνει αντιληπτό το παραπάνω πρόβλημα της κακής εικόνας για τη χώρα μας που διαμορφώνεται στο εξωτερικό, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από μαρτυρίες ανήλικων μεταναστών που πέρασαν από την Ελλάδα. Στην πλειοψηφία τους αφγανικής καταγωγής, βρίσκονται πλέον στο κέντρο υποδοχής στη Ρώμη Civilo Zero που απευθύνεται σε ασυνόδευτους ανήλικους και διηγούνται τις εφιαλτικές ημέρες που βίωσαν στα κρατητήρια και τους δρόμους της Ελλάδας.


Οι πρόσφυγες αυτοί εκδίδουν ένα περιοδικό, το Griot. Σε αυτό το περιοδικό λοιπόν δημοσιεύονται εμπειρίες που εξιστορούν τα ίδια τα παιδιά. Είναι εντυπωσιακό ότι οι περισσότερες ιστορίες που οι νεαροί από το Αφγανιστάν αφηγούνται αφορούν στις (αρνητικές) εμπειρίες τους στην Ελλάδα. Κάποιες από αυτές τις ιστορίες είναι ενυπόγραφες και άλλες ανυπόγραφες.


Τα παρακάτω αποσπάσματα πάρθηκαν από κείμενο που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες «1againstracism.gr» :


Μαρτυρία 1η

... η αστυνομία εμπόδιζε όποιον ήθελε να μας φέρει φαγητό και μάλιστα όταν έκαναν τις επιθέσεις στο εργοστάσιο και οπουδήποτε μαζεύονταν οι Αφγανοί, κατέστρεφαν τα πάντα, κουβέρτες, ρούχα, σκηνές καμένες, το φαγητό πεταμένο κάτω και έδιωχναν τα παιδιά. Οι πιο τυχεροί επέστρεφαν μετά από λίγες ώρες ή ημέρες πρησμένοι από τις κλωτσιές και οι πιο άτυχοι πήγαιναν στο νοσοκομείο.

...Μια ημέρα έκανα κουράγιο και με ένα άλλο παιδί μπήκαμε στο λιμάνι, εγώ κρυμμένος κάτω από ένα τιρ περιμένοντας να αναχωρήσει, ήρθε η αστυνομία με τον σκύλο και μου επιτέθηκε σκίζοντάς μου το παντελόνι και εγώ μέσα στον πανικό προσπάθησα να το σκάσω από την άλλη μεριά του τιρ αλλά αμέσως μόλις βγήκα κάποιος με ψέκασε με σπρέι στο πρόσωπο, σαν μια φωτιά και σαν να μην έφτανε αυτό με άρχισαν στα χτυπήματα με τα γκλομπ, ένιωθα να καίει το πρόσωπό μου, προπάντων τα μάτια μου, πέρασαν 8 ώρες πριν μπορέσω να ανοίξω τα μάτια μου

...Τα χειρότερα έρχονταν το χειμώνα όταν μαζί με τη βία το κρύο γινόταν ένα ακόμη όπλο στα χέρια της αστυνομίας. Μας υποχρέωναν να στεκόμαστε για τουλάχιστον μισή ώρα στο παγωμένο νερό με όλα μας τα ρούχα ή στο λεωφορείο της αστυνομίας με τον κλιματισμό αναμμένο στο μάξιμουμ."
Μοχαμάντ Αλιζαντέχ, 11/10/2012


Μαρτυρία 2η

"
 Οι πιο άσχημες αναμνήσεις με συνοδεύουν από την Ελλάδα. Υπάρχουν άτομα που για κάποιο λόγο δεν μπορούν να φύγουν από αυτή την καταραμένη χώρα και κάποια στιγμή καταλήγουν στα χέρια λύκων που διψούν για το αίμα τους.

Για κακή μου τύχη στην πρώτη μου προσπάθεια να φύγω για Ιταλία με συνέλαβε η αστυνομία .... Μετά τη σύλληψη με μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα και μετά από 3 ημέρες με μετέφεραν μαζί με άλλους 8 Αφγανούς σε μια φυλακή στην Καλαμάτα. Φτάνοντας μας μέτρησαν και έλεγξαν τα στοιχεία της ταυτότητάς μας και μετά μας περιέλαβαν οι άγγελοι της φυλακής δηλ. οι φύλακες με γροθιές και κλωτσιές παντού.

Το επόμενο πρωί αφού ξύπνησα προσπάθησα να δω από τα κάγκελα της πόρτας του κελιού μου ποιος ήταν στο διάδρομο, μόλις ακούμπησα τα κάγκελα με έπιασε ένας φύλακας και μαζί του ήταν ένας αλβανός κρατούμενος που έσβησε το τσιγάρο του στο χέρι μπροστά στο φύλακα και μετά με άρχισε στα χαστούκια.

...Στο κελί εκτός από εμένα ήταν άλλα 8 παιδιά από το Αφγανιστάν και μια ημέρα όταν μας έδωσαν το χαρτί που υπογράφαμε για να φάμε μερικά από τα παιδιά κοιμόντουσαν και άλλα συζητούσαν και γι” αυτό ένα από τα παιδιά υπέγραψε και για τους άλλους, ένας αλβανός κρατούμενος που το είδε το είπε στο φύλακα που είχε βάρδια και εκείνος μας πήρε και μας πήγε στην κεντρική αίθουσα και άνοιξε όλα τα κελιά ώστε όλοι οι κρατούμενοι να μπορούν να δουν όσα θα μας έκανε. Μας ανάγκασε να γδυθούμε χτυπώντας μας άγρια, ένα παιδί μετά από μια κλωτσιά που του έδωσε ο φύλακας χτύπησε με βία στον τοίχο και έσπασε το πόδι του."


Μαρτυρία 3η


" ... από την Πάτρα έφυγα για την Ηγουμενίτσα, εκεί δεν είχα που να κοιμηθώ και υπήρχαν και πολλοί άλλοι Αφγανοί που τη νύχτα προσπαθούσαν να αφήσουν την Ελλάδα μέσα ή κάτω από ένα φορτηγό και την ημέρα κρύβονταν στα βουνά.

...Μια μέρα που δεν βλέπαμε αστυνομικούς κατέβηκα και κρύφτηκα σε ένα φορτηγό, ο οδηγός δεν με αντιλήφθηκε αλλά στο λιμάνι στον έλεγχο με ανακάλυψαν, πέρασα 15 ημέρες στη φυλακή και μετά με απελευθέρωσαν, άλλες τρεις φορές κατέληξα στη φυλακή με αυτόν τον τρόπο. Στη φυλακή μας φέρονταν σαν να ήμασταν δολοφόνοι και κλέφτες, έβριζαν εμάς και το έθνος μας, μας χτυπούσαν, δεν μπορούσαμε να πλύνουμε τα ρούχα μας ούτε να φάμε .

Είναι πραγματικά ντροπιαστικό για την Ελλάδα που την θεωρούν ισότιμη με τα άλλα ευρωπαϊκά έθνη, δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά από το λαό και το ελληνικό κράτος … "

Με σεβασμό Ετσατουλά, 09.2012


Μαρτυρία 4η

Όταν μπήκα στην Ελλάδα με πήγαν σε ένα μέρος κλειστό, που έμοιαζε περισσότερο με φυλακή παρά με κέντρο υποδοχής και μετά από 20 ημέρες αφού ήμουν κάτω από 18 ετών με άφησαν και πήγα στην Αθήνα.

...με φώναξε ένας φίλος και μου είπε ότι υπήρχε μια ευκαιρία για δουλειά και έτσι έφτασα σε ένα νησί που το λένε Κέρκυρα. Στην αρχή δούλευα στο μάζεμα των πορτοκαλιών, 15 ευρώ για 9 ώρες δουλειάς αλλά όταν τέλειωσε η περίοδος ο τύπος μας πρότεινε να δουλέψουμε στο δάσος να κόβουμε τα δέντρα αλλά όχι πια με τα ίδια ωράρια, δουλεύαμε από τις 7 το πρωί έως τις 6 το βράδυ πάντα για 15 ευρώ την ημέρα και μόνο 2-3 ημέρες την εβδομάδα. Δεν άντεχα πια, το πιο δύσκολο ήταν το πρωινό ξύπνημα, ήμουν γεμάτος κοψίματα και πονούσε όλο μου το κορμί, χτυπούσαμε γιατί ήταν βαριά δουλειά και δεν είχαμε καν γάντια."

Ρώμη, 09.2012


Μαρτυρία 5η

" Ονομάζομαι Μοχαμέντ Μααντί και κατάγομαι από το Γιακούρι του Αφγανιστάν. ... Μια βραδιά στην Αθήνα με μερικούς φίλους επιστρέφαμε στο σπίτι μας και κάποια στιγμή αντιληφθήκαμε ότι μας ακολουθούσε μια ομάδα ατόμων, ήταν οι φασίστες! Οι φίλοι μου μπόρεσαν και ξέφυγαν χωρίς να τους χτυπήσουν, εγώ όμως όχι!

Κρατούσαν μπαστούνια και χτυπούσαν χωρίς να κοιτάνε, από το στόμα μου έτρεχε αίμα και ακόμη και στο κεφάλι έφαγα κλωτσιά, δεν ξέρω πώς αλλά στο τέλος κατάφερα να ξεφύγω. Στο νοσοκομείο βρίσκονταν πολλοί αστυνομικοί αλλά δεν με ρώτησαν καν τι είχε συμβεί γιατί ήταν φανερό πως το ήξεραν…"

Μαρτυρία 6η

" ... 
Ενώ ετοιμάζαμε το τσάι ή μαγειρεύαμε, έρχονταν οι αστυνομικοί και ποδοπατούσαν τα πράγματά μας, εμένα πολλές φορές μου συνέβη αυτό. Θα ήθελα να πω ότι η ζωή ήταν δύσκολη και προβληματική. Από τη μια μεριά ήταν οι φασίστες, από την άλλη η αστυνομία και οι αστυνομικοί με πολιτικά οι οποίοι μας είχαν φτάσει στο σημείο να μας είναι αδύνατο να τριγυρνάμε στην Πάτρα. Όταν οι φασίστες συναντούν τα παιδιά τα μαχαιρώνουν ενώ όταν τα συναντά η αστυνομία τα χτυπά με τα γκλομπ.

Εμένα με χτύπησαν άσχημα πολλές φορές οι αστυνομικοί, έχω στο κεφάλι τουλάχιστον οκτώ χτυπήματα από γκλομπ, πολλές φορές στο κρύο του χειμώνα με κράτησαν μέσα στο νερό. Αφού μας χτυπούσαν και μας κρατούσαν στο νερό μας άφηναν να φύγουμε. Εγώ για να στεγνώσω πήγαινα από δω κι από κει μαζεύοντας ξύλα. Περίμενα αρκετά μέχρι να στεγνώσουν τα ρούχα μου γιατί έκανε πολύ κρύο. Χειμωνιάτικα με είχαν πετάξει τρεις φορές στο νερό. Όποιος είχε κινητό τηλέφωνο, του το έπαιρναν το πέταγαν κάτω και το έσπαγαν ποδοπατώντας το. Τα παιδιά που προσπαθούσαν να κρυφτούν κάτω από τις νταλίκες, στο λιμάνι τα δάγκωναν τα σκυλιά της αστυνομίας. Πολλά παιδιά τραυματίστηκαν από σκύλους. Όσοι βρίσκονται ακόμη εκεί έχουν μια και μόνη επιθυμία να απελευθερωθούν από την Ελλάδα και τη δύσκολή κατάστασή τους...

Κύριος Χ, Civico Zero, 2012

Το θέμα είναι φυλετικό ή ταξικό;

Οι παραπάνω μαρτυρίες των Αφγανών αφορούν τον τρόπο με τον οποίο τους αντιμετώπισε η ελληνική αστυνομία. Κι αν η αστυνομία επιδεικνύει τέτοια “φιλοξενία”, τι μήνυμα αφήνει άραγε σε οποιονδήποτε δεν έχει ηθικούς φραγμούς; “Κάνε ό,τι θέλεις, του λέει. Για μένα, αυτοί δεν άνθρωποι”. Κι αυτός παίρνει το μήνυμα και αρχίζει να πυροβολεί, βέβαιος για την ατιμωρησία του. Έτσι προέκυψε η Μανωλάδα. Και είναι σίγουρο ότι αν η πολιτεία δεν πάρει μέτρα, θα προκύψουν σύντομα νέες Μανωλάδες.



Είναι, όμως, τόσο γρήγορες οι εξελίξεις και τόσο γρήγορη η φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, που πολύ σύντομα δίπλα στους Πακιστανούς σκλάβους θα βρίσκονται και πάρα πολλοί Έλληνες. Και εκεί θα φανεί ότι το θέμα δεν είναι φυλετικό, αλλά βαθιά ταξικό όπως είναι τα πάντα άλλωστε. 

Ξεχάσαμε ότι πριν από τους σημερινούς μετανάστες, είχαμε τους δικούς μας εσωτερικούς μετανάστες; Αυτούς που άφησαν τα χωριά τους να μαραζώσουν, προς αναζήτηση καλύτερης τύχης στις οικοδομές, στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες της Αθήνας. Αυτούς που γιγάντωσαν την πρωτεύουσα και έκαναν να φανεί το πρώτο ρατσιστικό σύνθημα στους τοίχους της Αθήνας : “Έξω οι Βλάχοι από την Αθήνα” έλεγε το σύνθημα αυτό, που όμως πέρασε στα ψιλά θεωρούμενο ως ένα αστείο. 


Ή τις κοπέλες από την επαρχία που έρχονταν να δουλέψουν ως υπηρέτριες-δούλες στα εύπορα σπίτια της πρωτεύουσας, τα δουλικά όπως ονομάζονταν στη λαική διάλεκτο. Στην καλύτερη περίπτωση έμεναν στο δωμάτιο υπηρεσίας. Ωράριο γι ' αυτές δεν υπήρχε. Ξυπνούσαν πριν απ' όλους και έπεφταν για ύπνο μετά από τα αφεντικά. Έκαναν όλες τι δουλειές του σπιτιού : πλύσιμο, ξεσκόνισμα, σφουγγάρισμα και είχαν αντιμετώπιση δούλου. 'Εκαναν, όμως, υπομονή περμένοντας καλύτερες μέρες καθώς στο χωριό δεν είχαν ούτε να φάνε

Κι ακόμα πιο πίσω αν πάμε στο χρόνο, ξεχάσαμε τους κολίγες, τους καλλιεργητές της γης που δούλευαν στα χωράφια των τσιφλικάδων; Οι άνθρωποι αυτοί κατοικούσαν σε τρώγλες μέσα στα κτήματα του τσιφλικά και ήταν υποχρεωμένοι να αποδίδουν σε αυτόν το 1/3 ή το 1/2 της παραγωγής αλλά και άλλα προιόντα όπως κότες, πρόβατα, τυρί, καυσόξυλα κ.ά. Εκτός αυτού , έπρεπε να στέλνουν ένα θηλυκό μέλος της οικογένειας τους, για να ζυμώνει και να ψήνει το ψωμί της επιστασίας. Δεν επιτρεπόταν να απομακρύνονται από το χωριό χωρίς την άδεια του επιστάτη και δεν είχαν δικαίωμα να καλλιεργούν ξένες γαίες ούτε και να έχουν δικές τους. Παλιότερα πωλούνταν και αγοράζονταν σαν ζώα μαζί με το κτήμα. Οι αφέντες εξουσίαζαν το σώμα των γυναικών και των θυγατέρων τους.Υφίσταντο ταπεινώσεις όπως το μαστίγωμα ή ο βιασμός των γυναικών τους.



Στην πραγματικότητα, πάντα η άρχουσα τάξη είχε ανάγκη από υπηρέτες. Και όταν οι Έλληνες ανέβασαν το βιοτικό τους επίπεδο τόσο ώστε να τους επιτρέπει να ζουν χωρίς να είναι δούλοι , έπρεπε να βρεθούν καινούργιοι δούλοι. Και αυτοί δεν άργησαν να έρθουν. Στην αρχή από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και στη συνέχεια από τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας, πήραν τις θέσεις τους ως αναλώσιμοι σκλάβοι. Τα πράγματα ακολουθούν μια μαθηματική λογική. Όσο υπάρχει ταξική ανισότητα, θα υπάρχει και η δυνατότητα για κάποιους ανθρώπους να χρησιμοποιούν κάποιους άλλους ως δούλους. Κι αυτοί οι δούλοι μπορεί να είναι διαφορετικής εθνικότητας, μπορεί όμως να είναι και της ίδιας. Ό,τι βολεύει κάθε φορά.

Το γεγονός ότι η εθνικότητα δεν αποτελεί κριτήριο για την άρχουσα τάξη φαίνεται από το εκπληκτικό παράδειγμα της προσάρτησης της Θεσσαλίας στο ελληνικό κράτος το 1881. Προσάρτηση κατά την οποία οι Έλληνες κολίγοι της Θεσσαλίας βρέθηκαν σε χειρότερη θέση από ό,τι επί Τουρκοκρατίας !!


Διαβάζουμε από το tvxs.gr  : "Επί Τουρκοκρατίας οι κολίγοι της Θεσσαλίας είχαν τη νομή της γης που καλλιεργούσαν, των οικιών και τον βοσκότοπων και δεν επιτρεπόταν να εκδιωχθούν από αυτή, ενώ σε αντάλλαγμα οι τσιφλικάδες είχαν δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων.
Εν όψει της προσάρτησης, οι Τούρκοι φεουδάρχες πούλησαν τις εκτάσεις σε Έλληνες εμπόρους της Κωνσταντινούπολης ή των παροικιών, οι οποίοι αποδείχθηκαν χειρότεροι δυνάστες. Σε αντίθεση με το οθωμανικό, το αστικό νομοθετικό πλαίσιο του ελληνικού κράτους στερούσε από τις καλλιεργητικές συμβάσεις τον ισόβιο και κληρονομικό χαρακτήρα τους και επέτρεπε τον εκδίωξη των αγροτών."

Άλλη μια τρανή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και πως όταν οι πατριδοκάπηλοι κυβερνώντες αναφέρονται στην "πατρίδα και τα ιδανικά του έθνους", στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν μόνο το κέρδος.


Η χυδαιότητα της "μεσαίας" τάξης

Η ταξική προσέγγιση του ζητήματος εξηγεί τις αιτίες του φαινομένου της εκμετάλλευσης ανθρώπινων ζωών. Από τη μία μεριά η άρχουσα τάξη και από την άλλη οι αναλώσιμοι σκλάβοι της. Τι γίνεται όμως με την περιβόητη μεσαία τάξη; Ποια είναι η στάση της απέναντι στο φαινόμενο; 

Δυστυχώς, η μεγάλη πλειοψηφία της ζει μονίμως με το όνειρο ότι θα μπορέσει κάποια στιγμή να αναρριχηθεί στα ανώτερα σκαλοπάτια της κοινωνίας και, μη έχοντας οποιαδήποτε ευαισθησία, παίρνει αυτομάτως το μέρος των εκμεταλλευτών. Όταν βιώνει τον εαυτό της ως μέρος της εργατικής τάξης, τα βάζει με το μετανάστη επειδή αυτός της παίρνει τις δουλειές με τα φτηνά μεροκάματά του ενώ, από την άλλη, όταν μεγαλοπιάνεται και φαντάζεται τον εαυτό της ως μέρος της άρχουσας τάξης τα βάζει πάλι με το μετανάστη επειδή αυτός διεκδικεί ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.

Και δεν είναι μόνο ότι τάσσεται εναντίον των μεταναστών. Αυτό που είναι εξοργιστικό  είναι ο χυδαίος και αγοραίος τρόπος με τον οποίο τους αντιμετωπίζει. Ένας τρόπος βλάσφημος και υβριστικός, απίστευτα χυδαίος και σκληρός και ενίοτε δολοφονικός.

Διαβάζουμε από το enikos.gr  "Στα δύο παιδιά της, πίσω στη Βουλγαρία, ανυπομονεί να επιστρέψει η 46χρονη γυναίκα η οποία κατήγγειλε ότι ζούσε τα τελευταία δυόμιση χρόνια φυλακισμένη μέσα σε στάβλο, στο Λαχανά Θεσσαλονίκης.
Η 46χρονη Βουλγάρα έχει βρει πλέον καταφύγιο στον ξενώνα της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης “Α21 Campaign” στη Θεσσαλονίκη όπου και θα μείνει για λίγες μέρες, καθώς το μόνο που ζήτησε, σύμφωνα με την υπεύθυνη της οργάνωσης Μαρία Σταμάτη, ήταν να γυρίσει στην πατρίδα της.
“Αρχικά ήταν επιθετική και απόμακρη αλλά καταφέραμε να την προσεγγίσουμε με τη βοήθεια κοινωνικής λειτουργού και μίας διερμηνέας γιατί η ίδια δεν μιλάει λέξη ελληνικά” ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ.Σταμάτη.
Οπως διηγήθηκε η 46χρονη, ήρθε πριν από περίπου 2,5 χρόνια στην Ελλάδα, μαζί με τον άνδρα της, για να δουλέψουν στο μαντρί 44χρονου ιδιοκτήτη κτηνοτροφικής μονάδας στον Λαχανά.
Ωστόσο, ο άνδρας της έφυγε μετά από λίγες μέρες και τότε ο ιδιοκτήτης της μονάδας, μαζί με έναν 80χρονο, οι οποίοι έχουν ήδη συλληφθεί, την κρατούσαν φυλακισμένη, την έδερναν, την κακοποιούσαν σεξουαλικά και την ανάγκαζαν να δουλεύει.
Σήμερα η 46χρονη θα εξεταστεί από ιατροδικαστή ενώ οι δύο συλληφθέντες θα απολογηθούν στον ανακριτή."

Το παραπάνω περιστατικό δημοσιοποιήθηκε τη μέρα που γράφεται η παρούσα ανάρτηση. Είναι βέβαιο ότι οποιαδήποτε άλλη μέρα και αν γραφόταν η ανάρτηση αυτή, θα μπορούσαμε να βρούμε ένα σύγχρονο με αυτή παρόμοιο περιστατικό. Η χυδαιότητα έχει πλέον διεισδύσει σε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και αυτό, κατά τη γνώμη μας, θα είναι ένα εμπόδιο μεγαλύτερο και από αυτή την ίδια την εξουσία στην προσπάθειά μας να χτίσουμε μια δίκαιη κοινωνία. Μεγάλο επίσης εμπόδιο, αποτελεί και το γεγονός ότι αυτή η μερίδα των χυδαίων και βάρβαρων συμπολιτών μας καλύπτεται από ένα αντισυστημικό προσωπείο που πολλές φορές ξεγελά και γοητεύει. Είναι, επίσης, διαπιστωμένο ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους χυδαίους συντάσσονται πίσω από τις γραμμές της Χρυσής Αυγής και την ίδια στιγμή που δαιμονοποιούν τους μετανάστες για όλα τα κακά που υπάρχουν στον τόπο μας, την ίδια στιγμή εκμεταλλεύονται με τον πλέον απάνθρωπο τους ανθρώπους αυτούς προκειμένου να αποκομίσουν από αυτούς κέρδος.


Αντιγράφουμε από το newsbeast : "Μετανάστες που έχουν ως προσωρινό κατάλυμα τα τρένα στον παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό της Κορίνθου δέχτηκαν επίθεση από ομάδα 4 έως 7 ατόμων που επέβαιναν σε δύο αυτοκίνητα, σύμφωνα με καταγγελία της «Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Κορίνθου». 

Σύμφωνα με πληροφορίες της peloponisiaki.gr, oι δράστες πρώτα επιτέθηκαν σε όσους μετανάστες εντόπιζαν μεμονωμένα και στη συνέχεια, όταν συγκεντρώθηκαν αρκετοί μετανάστες, επιβιβάστηκαν στα αυτοκίνητα και αφού πρώτα απομακρύνθηκαν τους χτύπησαν με τα αυτοκίνητα.

Το αποτέλεσμα ηταν να τραυματιστούν τέσσερεις μετανάστες από τους οποίους οι δύο νοσηλεύονται – ο ένας σε σοβαρή κατάσταση, όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες. Στη συνέχεια οι δράστες έφυγαν από το χώρο της επίθεσης."


Η ύβρις και η κάθαρση

Οι αρχαίοι πίστευαν πως η ύβρις προκαλεί την επέμβαση των θεών, και ειδικά του Δία, ο οποίος δεν έστελνε αμέσως την τιμωρία στον υβριστή. Ο Δίας έστελνε την άτη, ένα θόλωμα της σκέψης που ο σκοπός της ήταν να παρασύρει τον υβριστή σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα ύβρης κι έπαρσης. Κι αν εκείνος την ακολουθούσε, τότε θα έδινε στο Δία την απέραντη ικανοποίηση να στείλει τη νέμεση, την οργή των Θεών, η οποία θα κατέστρεφε τον υβριστή ολοκληρωτικά.

Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη νεοελληνική κοινωνία είναι η υποταγή στην άτη και η απογείωση της ύβρης και της έπαρσης να βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Η βία έναντι των αδυνάτων και η υποταγή των υπολοίπων στις δυνάμεις που υπόσχονται (φασιστικό) νόμο και (αιματηρή) τάξη επεκτείνονται συνεχώς. Είναι αυτό που πολλοί ονομάζουν
εκφασισμό της κοινωνίας, αλλά στην ουσία δεν πρόκειται για τίποτα άλλο παρά για τη συνέχιση και κορύφωση της ήδη συντελεσμένης ύβρεως.

Δε γνωρίζουν οι ανόητοι υβριστές και επηρμένοι ότι το έργο δεν έχει τελειώσει ακόμη και πως ακολουθεί η Νέμεση, που δε θα τη φέρουν βέβαια οι θεοί αλλά οι νόμοι της φύσης.


Η στάση της Αριστεράς

Μία βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, η Έφη Σαλτάρη-Γεωργοπούλου, αντί να πει ξεκάθαρα την αλήθεια ότι σε όλη την Ηλεία έχει στηθεί ένα τεράστιο δουλεμπόριο, φέρθηκε σαν πολιτικός παλαιάς κοπής και σκεπτόμενη προφανώς να μη χάσει τις ψήφους της εκλογικής της πελατείας δήλωσε ότι “ δεν πρέπει να γενικεύσουμε το φαινόμενο, δηλαδή δε σημαίνει επειδή έχει περάσει έτσι γενικότερα στο τύπο, στα μέσα, στα blogs ότι όλοι εκεί εκμεταλλεύονται στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας και ότι όλοι εκμεταλλεύονται τους εργάτες και ζούνε κάτω από άθλιες συνθήκες, δεν τους πληρώνουν, κτλ. Είναι μία συγκεκριμένη, μία μεμονωμένη εταιρεία, η οποία ακολουθεί αυτή τη πρακτική την άθλια, ...αλλά σε καμιά περίπτωση δε μπορούμε να τους βάλουμε έτσι όλους σε ένα τσουβάλι ”.

Επειδή πιστεύουμε ότι ένας αριστερός πολιτευτής πρέπει να υπηρετεί πάνω από όλα υψηλές ιδέες πέρα από προσωπικά ή στενά κομματικά συμφέροντα και επειδή θέλουμε να αισθανόμαστε υπερήφανοι για τους εκπροσώπους μας, θέλουμε να ελπίζουμε ότι η συγκεκριμένη βουλευτής δεν θα είναι υποψήφια με το ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές. Οι ψήφοι των αριστερών είναι διαφορετικής κουλτούρας και νοοτροπίας από τις υπόλοιπες ψήφους και ας είναι αυτό το γεγονός η αρχή για ένα γενικότερο προβληματισμό που αφορά τους εκπροσώπους της Αριστεράς στο κοινοβούλιο και ο οποίος θα θέσει ζητήματα σε σχέση με τη διάρκεια της θητείας ενός βουλευτή, το ύψος του μισθού του σε σχέση με το μέσο μισθό, το ενδεχόμενο να εναλλάσσονται πολλοί διαφορετικοί στην ίδια θέση κλπ για όσο διάστημα, εν πάσει περιπτώσει, παραμένει το ξεπερασμένο και διεφθαρμένο σύστημα της “αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας”.

Σήμερα δίνεται μια πραγματική δυνατότητα στην Αριστερά να κυβερνήσει. Αν είναι να το κάνει, ας το κάνει με τους δικούς της αυστηρούς όρους της ηθικής, της εντιμότητας, της δικαιοσύνης χωρίς εκπτώσεις. Αλλιώς, ας μην το επιχειρήσει. Έχουμε τους άλλους.


Τα περί ύβρης, άτης και νέμεσης "εκλάπησαν” από το ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο του Νικόλα Κοσματόπoυλου στο tvxs  Για την εξέγερση ενάντια στην ύβρη


Περισσότερες λεπτομέρειες από τις αφηγήσεις των Αφγανών μεταναστών εδώ