Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Το πρώτο εξοπλιστικό σκάνδαλο



Με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται στη Βουλή για το σκάνδαλο της αγοράς των γερμανικών υποβρυχίων, ας θυμηθούμε το πρώτο εξοπλιστικό σκάνδαλο που συνέβη πριν ακόμη από τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους. Ένα σκάνδαλο που διδάσκει και δείχνει πως τα ίδια πράγματα συνέβαιναν όλες τις εποχές. Υπερτιμολογήσεις, καθυστερήσεις στην παράδοση, ελαττωματικά προϊόντα, μίζες. 

Αυτή ήταν ανέκαθεν η ιστορία της αγοράς όπλων από το ελληνικό κράτος. Ένα κράτος που θέλει να πείσει τους πολίτες του ότι είναι ανεξάρτητο, ακηδεμόνευτο και κυρίαρχο κρύβοντας ότι στην πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο: Ένα κράτος βαθύτατα εξαρτημένο, ενταγμένο σε πολεμικές συμμαχίες που δεν το έχουν ωφελήσει σε τίποτε, αντιθέτως του έχουν κοστίσει σε χρήμα και ανθρώπινες ζωές. Ένα κράτος υποχρεωμένο να αγοράζει όπλα από τους "συμμάχους" του την ίδια ώρα που οι "σύμμαχοί" του πουλάνε τα ίδια όπλα στον "άσπονδο εχθρό" του. Ένα κράτος που αποδέχεται ότι τα όπλα αυτά μπορεί να είναι ελαττωματικά, να καθυστερήσει η παράδοσή τους χωρίς συνέπειες και του οποίοι οι λειτουργοί αποδεικνύεται σιγά-σιγά ότι χρηματίζονταν για να επιλέξουν από ποιον "σύμμαχο" θα αγοράσουν όπλα.

Τα στοιχεία για το πρώτο σκάνδαλο εξοπλισμών προέρχονται από το βιβλίο "Ιστορία των Εθνικών Δανείων" του καθηγητή Δημόσιας Οικονομίας Α. Ανδρεάδη που εκδόθηκε το 1904.



Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Κεντροαριστερά: Το λάθος λήμμα



Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε δύο κεντροαριστερούς να έχουν βάλει στη μέση δύο ακροδεξιούς και να καλαμπουρίζουν. Κανένα πρόβλημα. Ούτε το γεγονός ότι ο ένας είναι η ζωντανή ιστορία της μεταπολιτευτικής ακροδεξιάς στην Ελλάδα ούτε ότι ο άλλος είναι η προσωποποίηση της ανοησίας, της αμετροέπειας και της ματαιοδοξίας. Και οι δύο αντισημίτες, οπαδοί της θεωρίας των ψεκασμών, φιλοχουντικοί και άλλα τέτοια φαιδρά και επικίνδυνα. 

Έτσι, όμως, είναι οι κεντροαριστεροί. Μεγάλες καρδιές. Ούτε στους ακροδεξιούς κρατάνε κακία, ούτε στους δεξιούς, ούτε στους πασόκους. Μόνο με τους αριστερούς έχουνε κάποιο θέμα.

Νομίζω πως από μόνη της η φωτογραφία είναι αρκετή για να απαντήσει στο ερώτημα τι σημαίνει κεντροαριστερός. Θα αποτολμήσω έναν ορισμό: Κεντροαριστερός, λοιπόν, είναι κάποιος που δηλώνει παρών στις αποφάσεις της δεξιάς και καταγγέλει την Αριστερά ως λαϊκιστική και ακραία.


Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε




Φοβάμαι

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία – μεσούντος κάποιου Ιουλίου –
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό».


Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Η θεωρία των άκρων και η ιστορία της





Η  θεωρία των άκρων λειτουργεί ως εξής : Έχουμε την κυβέρνηση και τον πολιτικό της αντίπαλο Α (όπως λέμε Αριστερά), ο οποίος την ενοχλεί με διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις,...

Η κυβέρνηση, λοιπόν, τι κάνει; Εντοπίζει ένα πολιτικό υποκείμενο Χ (όπως λέμε Χρυσή Αυγή) - και αν ένα τέτοιο υποκείμενο δεν υπάρχει, το δημιουργεί και το στηρίζει. Το υποκείμενο αυτό λειτουργεί υπέρ της κυβέρνησης σε πολλαπλά επίπεδα:

α) Αποσπά ένα μέρος του - αγανακτισμένου από την πολιτική της κυβέρνησης - κόσμου και το συγκρατεί από το να εναγκαλιστεί τον Α.

β) Συγκρούεται με τον Α στο δρόμο και στους χώρους δουλειάς και παρενοχλεί την ακτιβιστική και επαναστατική δράση του

γ) Λειτουργεί ως αναμφισβήτητο αρνητικό παράδειγμα  και, έτσι, οι συγκρούσεις του με τον Α - με τη βοήθεια της κατάλληλης προπαγάνδας από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ που ελέγχει - αναπόφευκτα θα "λερώσουν" και τον Α στα μάτια της κοινής γνώμης.

Το υποκείμενο Χ, όμως, από τη φύση του είναι απρόβλεπτο και ανά πάσα στιγμή μπορεί να λυσσάξει και να ξεφύγει από τα πλαίσια που του έχουν ορίσει. Και εκεί, όμως, η κυβέρνηση έχει σχέδιο. Θα χτυπήσει τον Χ και αυτή την επίθεση θα τη συνοδεύσει με μια επικοινωνιακή καταιγίδα προπαγάνδας που θα προκαλέσει φόβο και ανακούφιση μαζί. Ανακούφιση, γιατί το επικίνδυνο υποκείμενο Χ δεν μπορεί, πλέον, να απειλήσει την ηρεμία της κοινωνίας.

Μαζί, όμως, με τον Χ, θα αποτελεί - για μεγάλο μέρος της διαμορφωμένης από τα ΜΜΕ κοινής γνώμης - λογική και απαραίτητη συνέχεια να χτυπηθεί και ο Α, καθώς η κοινή γνώμη θα έχει πειστεί ότι ο Α είναι εξίσου υπεύθυνος με τον Χ για τη διασάλευση του νόμου και της τάξης.

Έτσι, το υποκείμενο Σ (όπως Σαμαράς), θα εμφανιστεί ως ο εγγυητής του νόμου, της τάξης, της ασφάλειας και της κοινωνικής ηρεμίας. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και όπως θα δούμε παρακάτω, η ιστορία αυτή είναι πολύ παλιά. Οι εποχές αλλάζουν, αλλά οι ομοιότητες εντυπωσιάζουν



Η ιστορία της θεωρίας των δύο άκρων

α) Ταύτιση του ΕΛΑΣ με τα Τάγματα Ασφαλείας

Η θεωρία των άκρων δεν είναι κάτι καινούργιο. Ανασύρεται και χρησιμοποιείται από την εξουσία κάθε φορά που αυτή βλέπει ότι κινδυνεύει. Πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία, συναντούμε τη θεωρία των άκρων στα λόγια του Γεωργίου Παπανδρέου λίγο πριν από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή. Κατά τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονταν για τη συμφωνία του Λιβάνου, ο τότε πρωθυπουργός της εξόριστης κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου δήλωνε :


Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Καταδικάζουμε την υποκρισία από όπου κι αν προέρχεται




Τον τελευταίο καιρό ένα φάντασμα πλανάται πάνω από τις τηλεοπτικές συζητήσεις. Αυτό της βίας και της καταδίκης της από όπου κι αν προέρχεται. Συνήθως το θέμα αυτό το ανοίγουν μνημονιακοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι και ζητούν από εκπροσώπους της Αριστεράς να τοποθετηθούν επ'αυτού, πολλές φορές τόσο επιτακτικά που θυμίζουν ιεροεξεταστή ή ανακριτή. Μόνο το Ευαγγέλιο δεν τους προτάσσουν για να ορκιστούν.

Και αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν πρωτοχριστιανοί, μάρτυρες του Ιεχωβά ή παιδιά των λουλουδιών, θα μπορούσαμε να το κατανοήσουμε και να το ανεχτούμε . Πάει πολύ, όμως, να καταδικάζουν τη βία αυτοί που πρώτοι την ασκούν μέσω της πολιτικής τους αφενός και μέσω των οργάνων "αποκατάστασης" της τάξης αφετέρου. 




Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Ποιοι εξέθρεψαν το τέρας του φασισμού (Μέρος Γ' - Μισαλλόδοξος λόγος και Χρυσή Αυγή)



Στο πρώτο μέρος είδαμε την ανοχή, το χάιδεμα και την προώθηση της Χρυσής Αυγής από ένα μεγάλο μέρος του δημοσιογραφικού κόσμου. Στο δεύτερο μέρος είδαμε τους δεσμούς του φασιστικού και ναζιστικού αυτού χώρου με ένα μέρος της συντηρητικής Δεξιάς που μέχρι αυτή τη στιγμή τουλάχιστον στεγάζεται στη Νέα Δημοκρατία  

Όμως, αυτά από μόνα τους δε μπορούν να εξηγήσουν τη διείσδυση του χώρου αυτού σε μεγάλα ακροατήρια που μπορεί να φτάνουν μέχρι και το 15% ή και 20% (τουλάχιστον αυτό έδειχναν οι μετρήσεις μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα). 

Νομίζω πως αυτό που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διείσδυση του φασιστικού λόγου στην ελληνική κοινωνία, ήταν ένας υφέρπων φασισμός. 'Ενας φασισμός που δεν έλεγε καθαρά ότι είναι φασισμός, αλλά καλυπτόταν έντεχνα πίσω από έννοιες όπως πατρίδα, θρησκεία, παράδοση, οικογένεια, ασφάλεια που υποτίθεται πως κινδύνευαν από εξωτερικούς εχθρούς.

Στο όνομα αυτών των εννοιών χτυπήθηκαν και στιγματίστηκαν στη συνείδηση του μέσου συμπολίτη μας οι γειτονικοί λαοί, οι αλλόθρησκοι, οι μετανάστες, οι ομοφυλόφιλοι. Και όλα αυτά έγιναν από επίσημους φορείς με πρώτους και καλύτερους την Εκκλησία (που αντί να διδάσκει την αγάπη δίδασκε το μίσος ) και τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία σαράντα χρόνια (με πρώτο και καλύτερο τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και το ΠΑΣΟΚ να δείχνει αξιοζήλευτες επιδόσεις στον τομέα αυτό, ιδιαίτερα όταν σκεφτεί κανείς πως καμώνεται ότι είναι σοσιαλιστικό κόμμα).

Αυτός ο ρατσιστικός και ξενόφοβος λόγος βοηθούσε στη διείσδυση της Χρυσής Αυγής σε ευρύτατα στρώματα της κοινωνίας. Πώς άλλωστε να μη γίνει αυτό και γιατί ο λόγος της να θεωρείται περιθωριακός και απορριπτέος, όταν έμοιαζε να συμπλέει με το λόγο υπουργών και ανώτατων κληρικών;

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Ποιοι έθρεψαν το τέρας του φασισμού ( Μέρος Β' - Δεξιά, Ακροδεξιά και Χρυσή Αυγή )




Τα κυνηγόσκυλα, λοιπόν, άρχισαν να τρώνε τα θηράματα. Κι όταν συμβεί αυτό, ο κυνηγός πρέπει να τα σκοτώσει γιατί του είναι πλέον άχρηστα. Έτσι, λοιπόν, ο Αντωνάκης αποφάσισε να σκοτώσει τα κυνηγόσκυλα που χρόνια τώρα τα τάιζε ο ίδιος και οι φίλοι του. Πολλοί, που ξέρουν πόσο αγαπούσε τα σκυλιά αυτά ο Αντώνης, λένε ότι , ακόμη και τώρα, δεν ήθελε να τα σκοτώσει, αλλά τον ανάγκασαν τα αφεντικά του στην Ευρώπη και την Αμερική. 

Ο "Μακεδονομάχος" Αντώνης

Τα σκυλιά αυτά ο Αντώνης τα ήξερε από πολύ παλιά, από τότε που ήταν νέος και το αίμα του έβραζε. Είχανε πάει μαζί στο Μελιγαλά και είχαν τιμήσει τη μνήμη των συνεργατών των Γερμανών, είχανε πάει στου Μακρυγιάννη και είχαν τιμήσει τη μνήμη αυτών που αντιστάθηκαν στους κομμουνιστές και έγινε έτσι η Ελλάδα μια "δημοκρατία" που επί τριάντα χρόνια βασάνιζε, φυλάκιζε, εξόριζε και εκτελούσε όσους είχαν διαφορετική άποψη, είχανε πάει στις διαδηλώσεις για το "Μακεδονικό" και φωνάζανε για τα "σκοπιανά σκυλιά" - άσχετα που ο Αντωνάκης που είχε ρίξει την κυβέρνηση του Μητσοτάκη από τη μεγάλη του έγνοια για το Μακεδονικό, τώρα το είχε ξεχάσει - , και φυσικά τον είχαν βοηθήσει, νέο τότε, στο πλευρό του Αβέρωφ να τακτοποιήσει πολλά ζητήματα  .

Ας θυμηθούμε το τελευταίο από αυτά, που τώρα τελευταία κάνει το γύρο του διαδικτύου και δείχνει ότι ο Αντωνάκης, που τώρα καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται, δεν ήταν και τόσο ήσυχο παιδί παλιά.


Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Ποιοι έθρεψαν το τέρας του φασισμού ( Μέρος Α' - Δημοσιογράφοι και Χρυσή Αυγή )


Όταν οι δημοσιογράφοι πέφτουν από τα σύννεφα



Με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από χρυσαυγίτες, είδαμε τις τελευταίες μέρες πολλούς δημοσιογράφους να “πέφτουν από τα σύννεφα”, να “οργίζονται” και να “απαιτούν” από την κυβέρνηση να πάρει μέτρα εναντίον των εγκληματικών στοιχείων της Χρυσής Αυγής.

Μέχρι τώρα, όμως, τι έκαναν οι περισσότεροι από αυτούς; Συνδιαλέγονταν και έπαιρναν συνεντεύξεις από μέλη της εγκληματικής οργάνωσης σαν να μην ήξεραν τίποτα για το ποιον της, αναπαρήγαγαν μυθεύματα περί προστασίας των Ελλήνων γιαγιάδων και παππούδων από τη Χρυσή Αυγή και πολλοί από αυτούς θεωρούσαν τους χρυσαυγίτες εν δυνάμει συνεργάτες σε μια συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία.

Στο δημοσιογραφικό αυτό παιχνίδι έπαιξαν μπάλα πολλές και διαφορετικές σχολές δημοσιογραφίας, με διαφορετικά κίνητρα και διαφορετική στόχευση. Το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικό και τρομακτικό : Έδωσαν στη Χρυσή Αυγή πιστοποιητικά νομιμότητας συνομιλώντας μαζί της και αποενοχοποίησαν την εγκληματική δράση της δίνοντάς της δικαιολογητικά για τη δράση αυτή και εξισώνοντάς την με ένα απίστευτο λογικό άλμα με την υποτιθέμενη βία της Αριστεράς αγνοώντας προκλητικά τα μηνύματα που έρχονταν από παντού ότι τα μέλη αυτής της οργάνωσης τρομοκρατούν, χτυπούν και δολοφονούν μετανάστες και έχουν άμεση σύνδεση με τον κόσμο του κοινού ποινικού εγκλήματος. 

Με όλα αυτά, βοήθησαν στο χτίσιμο ενός μύθου περί μιας “αντισυστημικής και πατριωτικής" δύναμης που μάχεται το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα ( για να φέρει στη θέση του, τι άραγε; το σκότος και το έρεβος;)

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά και ας μελετήσουμε κάθε σχολή ξεχωριστά.


Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Άκου φασιστάκο



Άκου ανθρωπάκο,

Μας λες ότι ψήφισες Χρυσή Αυγή ,
γιατί σου είπαν ότι θα χτυπήσουν το σύστημα και το κατεστημένο.
Και, όμως ανθρωπάκο,
είδες πως ούτε το σύστημα ούτε το κατεστημένο χτύπησαν.
Αυτούς που άρχισαν να χτυπούν,
ήταν κάποιοι δυστυχείς και αδύναμοι μετανάστες που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα.

Εσένα όμως, ανθρωπάκο, δε σε απασχόλησε καθόλου,
γιατί αυτοί οι άνθρωποι ήταν ξένοι.
Ούτε την αστυνομία απασχόλησε, ούτε την κυβέρνηση, ούτε τα Μ.Μ.Ε
Και, έτσι, αυτά τα κτήνη, ανθρωπάκο,
πήραν θάρρος και άρχισαν να σκοτώνουν.
Και όχι πια μόνο μετανάστες, ανθρωπάκο,
αλλά και Έλληνες.
Έλληνες που αγωνίζονται στο δρόμο ενάντια στο σύστημα.

Μπερδεύτηκες ανθρωπάκο;

Δεν κατάλαβες ακόμη
ότι οι Χρυσαυγίτες δολοφόνοι που ψηφίζεις δεν είναι ενάντια στο σύστημα,
αλλά αντίθετα δουλεύουν γι'αυτό;
Δεν κατάλαβες ότι είναι αυτοί που θα κάνουν τη βρώμικη δουλειά του συστήματος
όταν αυτό αρχίσει να κινδυνεύει από τη λαική οργή;

Ακου ανθρωπάκο,

Η Χρυσή Αυγή που ψηφίζεις δεν είναι κόμμα.
Είναι μια συμμορία δολοφόνων,
άνθρωποι της νύχτας, του υποκόσμου και του παρακράτους.
Είναι η συμμορία που θα χτυπήσει τις διαδηλώσεις, τις απεργίες, τις καταλήψεις.
Η συμμορία που θα χτυπήσει κάθε άνθρωπο που αντιστέκεται.

Άκου ανθρωπάκο

Δεν έχεις αντιληφθεί μάλλον,
πως αν ο άνθρωπος κατόρθωσε, κάποτε, να κατακτήσει κάποια εργασιακά δικαιώματα
- οκτάωρο, ασφάλιση, αξιοπρεπή μισθό -,
αυτό το κατάφερε, όχι χάρη στην καλή θέληση των αφεντικών,
αλλά χάρη στους αγώνες των εργαζομένων.
Αγώνες που οργάνωνε και κατηύθυνε η Αριστερά και μόνο αυτή.
Χάρη στους αγώνες της Αριστεράς, ανθρωπάκο,
μπόρεσες να απολαύσεις κάποια εργασιακά δικαιώματα.

Και στους αγώνες αυτούς, ανθρωπάκο,
οι εργαζόμενοι και οι αριστεροί ηγέτες τους,
είχαν να αντιμετωπίσουν όλο το σύστημα :
το στρατό, την αστυνομία, τα μέσα ενημέρωσης της εποχής,
αλλά και την πέμπτη φάλαγγα του συστήματος:
τους μπράβους των αφεντικών που, λειτουργώντας ως συμμορία,
χτυπούσαν και σκότωναν τους αγωνιστές.
Αυτοί οι μπράβοι του παρελθόντος, ανθρωπάκο,
είναι οι Χρυσαυγίτες του σήμερα.

Και συ, ανθρωπάκο, μας λες ότι τους ψηφίζεις
νομίζοντας ότι θα πολεμήσουν το σύστημα;
Τόση αφέλεια, λοιπόν;
Δε σε πιστεύουμε, ανθρωπάκο.
Ξέρεις καλά ποιοι είναι αυτοί που ψηφίζεις.

Και ξέρουμε τι φταίει, ανθρωπάκο.
Φταίει η αμορφωσιά και η μοχθηρία σου.
Φταίει η μειονεξία και η ζηλοφθονία σου.
Φταίει που είσαι φασίστας, ανθρωπάκο,
κι έτσι θα σε αποκαλώ από δω και πέρα
κι ας μην το παραδέχεσαι.

Ένα σιχαμερό σκουλήκι είσαι, φασιστάκο
που μισεί τη ζωή και τους ανθρώπους.
Ένας λακές της εξουσίας
και ένας εχθρός του λαού,
όσο κι αν υποστηρίζεις το αντίθετο.

Και μπορεί να μην κρατούσες εσύ το μαχαίρι, φασιστάκο,
αλλά και τα δικά σου χέρια
βουτήχτηκαν στο αίμα
και θα πληρώσεις και συ γι'αυτό

Όσο ο λαός κοιμάται, μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος,
βέβαιος ότι τον εξαπάτησες και σήμερα.
Αν όμως ανοίξει τα μάτια του και ξυπνήσει,
να είσαι σίγουρος ότι μαζί με τους εξουσιαστές του
θα πατήσει και σένα, φασιστάκο

Το φόβο του λαού να έχεις, φασιστάκο,
και μ'αυτόν να ζεις από δω και πέρα






Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Βενιζέλος: Έγκλημα και τιμωρία


Εκεί που πας να τον ξεχάσεις, εκεί που νομίζεις ότι θα το βουλώσει πια, να'σου πετιέται σαν την πορδή, βασιλικότερος του βασιλέως και υποστηρίζει τη λήψη μέτρων κατά της Συρίας, επικαλούμενος, λέει, τη "διεθνή νομιμότητα" σε σχέση με τη χρήση χημικών όπλων. Ποιος τον ρώτησε, ποιος θα τον ακούσει, ποιος τον υπολογίζει, δε φαίνεται να τον απασχολεί. Δε φαίνεται να τον απασχολούν ούτε οι δολοφονίες αμάχων και γυναικόπαιδων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν από "λάθος" αμερικανικούς βομβαρδισμούς, ούτε το γεγονός ότι οι χώρες αυτές μετά την αμερικανική επέμβαση είναι διαλυμένες και έχουν δημιουργηθεί καραβάνια προσφύγων που κατακλύζουν τις γειτονικές χώρες και μεταξύ αυτών και τη χώρα μας. Δε φαίνεται να τον απασχολεί ούτε το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις του, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πνίγουν με χημικά κάθε διαδήλωση και διαμαρτυρία του - κυρίαρχου κατά τ'άλλα - λαού

Το μόνο που φαίνεται να τον απασχολεί είναι να δώσει τα διαπιστευτήριά του ως πιστό σκυλί του κάθε ισχυρού ότι θα είναι παρών και υπάκουος σε ό,τι αυτός αποφασίσει. 'Ενας σαλτιμπάγκος της πολιτικής, ένας χαμαιλέοντας, ο οποίος - εξαιτίας ενός φραπέ - αναγκαζόταν για χρόνια να βρίσκεται στη σκιά ενός γελοίου πρωθυπουργού και να στηρίζει με μαχητικότητα και επιχειρήματα τις - πολλές φορές - αντικρουόμενες αποφάσεις του ελπίζοντας κάποια στιγμή να πάρει αυτός τη θέση του.

Ικανός να υποστηρίζει με το ίδιο πάθος και την ίδια ρητορική δεινότητα και το ορθό και το αντίστροφό του, επανέφερε στη θύμησή μας την αρνητική έννοια που είχε αποκτήσει στην Αρχαία Ελλάδα ο όρος "σοφιστής" ως ο διαστροφέας λέξεων και νοημάτων. Μόνο που η νέα ελληνική δεν έχει την κομψότητα της αρχαίας και κάτι τέτοιους οι νεοέλληνες τους αποκαλούν απλώς "κουφάλες"

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Από το Γρίβα στον Αττίλα

Στις 20 Ιουλίου συμπληρώθηκαν 39 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο – τον Αττίλα όπως ονομάστηκε. Από τότε οι Τούρκοι κατέχουν το 40% του εδάφους της Κύπρου στη βόρεια πλευρά του νησιού και εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι είναι πρόσφυγες στο νότιο μέρος, μακριά από τον τόπο στον οποίο γεννήθηκαν αυτοί ή οι πατεράδες τους.




Μια τραγική κατάληξη που μπορούσε να προβλεφθεί από όσους διέθεταν τη στοιχειώδη λογική και η οποία πιθανό να είχε συμβεί ήδη από το 1964 αν δεν επενέβαιναν οι ΗΠΑ  (βλέπε εδώ ), αλλά όχι από αυτούς που – χρησιμοποιώντας μάλιστα τον τίτλο του πατριώτη – έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου να επισπεύσουν την επέμβαση των Τούρκων την ίδια στιγμή μάλιστα που άφηναν ανυπεράσπιστο το νησί της Κύπρου αποσύροντας την Ελληνική Μεραρχία που είχε σταλεί το 1965 από τον Γεώργιο Παπανδρέου και προσπαθώντας παράλληλα να δολοφονήσουν το νόμιμο πρόεδρο της Κύπρου αρχιεπίσκοπο Μακάριο.

Στην καλύτερη περίπτωση ανίκανοι, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι επρόκειτο απλώς για τομάρια που με το μανδύα του υπερπατριώτη πάλευαν μόνο για το πολιτικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για τις ζωές των εκατοντάδων χιλιάδων Ελληνοκυπρίων που έθεταν σε κίνδυνο.


Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω



Ο Άδωνις Γεωργιάδης έγραψε Ιστορία. Πολλοί λένε πως είναι ο πρώτος αυτοδημιούργητος επιτυχημένος βλάξ πολιτικός. Μα θα μου πείτε, είναι ο πρώτος βλάξ πολιτικός; Και ο Γιακουμάτος, η Φώφη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Χρυσοχοίδης, όλοι αυτοί τι είναι αν όχι βλάκες; Συμφωνώ, αλλά δεν είναι αυτοδημιούργητοι. Εξελίχθηκαν μέσω μηχανισμών και έφτασαν εκεί που έφτασαν.



Ο Άδωνις, όμως, είναι αυτοδημιούργητος. Ξεκίνησε από το μηδέν, πουλώντας την Ιστορία των Ελλήνων από την τηλεόραση. Και άλλοι στο παρελθόν είχαν προσπαθήσει να φτιάξουν πολιτική καριέρα μόνοι τους, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ποιος δε θυμάται, για παράδειγμα, το Βασίλη Λεβέντη ή το Δημοσθένη Βεργή; Αμφότεροι διάσημοι μεν, αποτυχημένοι δε.








Ο Άδωνις, όμως, πέτυχε. Κόντρα στο κατεστημένο, κόντρα στα τζάκια της πολιτικής ανέβαινε σιγά-σιγά τα σκαλοπάτια της επιτυχίας. Και αυτό δεν του το συγχωρούσαν οι μικρόψυχοι συμπολίτες μας. Στη χώρα που τρώει τα καλύτερα παιδιά της, ο φθόνος περισσεύει. Και τι δεν του έσυραν; Τον αποκάλεσαν τηλεμπακάλη, τηλεμαιντανό, τσιρίδα, μπουμπούκο !!! Ο Άδωνις, όμως, αγόγγυστα τα υπόμενε όλα. Στο μυαλό του ένα πράγμα είχε μόνο, την επιτυχία. Σαν το μυρμηγκάκι δούλευε σκληρά, την ώρα που οι άλλοι τον κορόιδευαν. Ως άνθρωπος, βέβαια, ξέκλεβε και λίγο χρόνο προκειμένου να διασκεδάσει


Και η ανταμοιβή του δεν άργησε να έρθει. Ο Αντώνης Σαμαράς, εκτιμώντας τις ικανότητες και την εργατικότητά του, τον διόρισε υπουργό Υγείας!!! Και τι δεν είπαν πάλι γι' αυτόν. Πως πρώτη φορά, λέει, είδαν να διορίζεται ένας ασθενής ως υπουργός Υγείας !!! Η ζήλεια δεν μπορούσε πλέον να κρυφτεί!!!


Ο Άδωνις, όμως, δεν έδινε σημασία στα πικρόχολα και μικρόψυχα σχόλια. Ως μεγάλος άνδρας – το ένιωθε πλέον - δεν καταδεχόταν να ασχοληθεί με ποταπότητες. Φόρεσε το σοβαρό του ύφος (όσο μπορούσε) και άρχισε να παριστάνει τον υπουργό. Τώρα , δε γέλαγε κανείς. Όλοι είχαν καταλάβει πως μια νέα εποχή ξημέρωνε. Μια ολόκληρη γενιά διαπαιδαγωγήθηκε στη βλακεία και άρχισαν πλέον να φαίνονται οι πρώτοι καρποί αυτής της διαπαιδαγώγησης. Ένας δικός τους άνθρωπος είχε ανέβει στα ανώτερα αξιώματα. Οι βλάκες είχαν πια ελπίδα σ'αυτό τον τόπο.


Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Έτος 1 μ.Σ ( μετά Σαμαρά )



Βρισκόμαστε στο έτος 1 μ.Σ και η χώρα έχει σωθεί. Κόντρα στις προβλέψεις των μηδενιστών και των καταστροφολόγων, η χώρα άντεξε και γλύτωσε. O κόσμος είναι πια ανακουφισμένος και το χαμόγελο έχει επιστρέψει στα χείλη του.


Η ανεργία είναι έννοια υπό εξαφάνιση. Οι οικονομικοί δείκτες ευημερούν. Η αγορά επενεκκινήθηκε και τα αναπτυξιακά έργα εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας. Δεν υπάρχουν άστεγοι, δεν υπάρχει πείνα, τα χαράτσια έχουν καταργηθεί και κανείς δεν κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του από πλειστηριασμό.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; 

Όλα ξεκίνησαν από την ημέρα προκήρυξης των εκλογών το περασμένο καλοκαίρι. Ο Αντώνης Σαμαράς, ο μεγάλος αυτός οραματιστής, αναλαμβάνει να σώσει τη χώρα. Είχε δει ότι το μνημόνιο ήταν ένας βραχνάς στο λαιμό του ελληνικού λαού και δεν μπορούσε πλέον να το ανεχτεί. Δεν άντεχε να βλέπει τη χώρα να υποφέρει κάτω από την  ιδεολογική κηδεμονία της Αριστεράς. Τόσες κυβερνήσεις της Αριστεράς είχαν καταστρέψει τη χώρα. Δεν πήγαινε άλλο.


Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;


Και τώρα; Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;
Ποιος θα μας προστατεύσει από αυτούς που υποτίθεται πως η αποστολή τους είναι να μας προστατεύουν;

Πώς μια πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς θα διαχειριστεί αυτούς τους χιλιάδες πρώην ανθρώπους που μετατράπηκαν σταδιακά σε απάνθρωπα κτήνη και που, όπως όλα δείχνουν, έλκονται και γοητεύονται από φασιστικές και ναζιστικές ιδέες;

Και τι να κάνει; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν τους διατηρήσει στις θέσεις τους, θα τρίζουν από οργή τα δόντια όσων ξυλοκοπήθηκαν και ταπεινώθηκαν από αυτούς. Αν, πάλι, τους απολύσει τι άλλο θα κάνουν πέρα από αυτό που ξέρουν καλύτερα; Μπράβοι και προστάτες στα κυκλώματα της νύχτας και της μαφίας. Χαμένα κορμιά έτσι κι αλλιώς.


Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Αδιάφοροι, άβουλοι και δειλοί αντάμα, προσμένουμε μονάχα ένα θαύμα


Ιδιώτη στην αρχαία Ελλάδα αποκαλούσαν αυτόν που δεν συμμετείχε στα κοινά της πόλης, δεν έπαιρνε μέρος στις Συνελεύσεις ούτε αναλάμβανε αξιώματα όπως όφειλε κάθε Έλληνας πολίτης. Για τον αρχαίο Έλληνα, πρώτα ήσουν μέλος του κοινωνικού συνόλου και μετά άτομο. Μάλιστα, όποιον δεν συμμετείχε, του αφαιρούσαν τα πολιτικά δικαιώματα, ακολουθούσε κατάσχεση της περιουσίας και τέλος εξορία ή θάνατος ! Έτσι και η λέξη "ιδιώτης" απέκτησε την έννοια του ηλιθίου [idiot], γιατί φανέρωνε ανευθυνότητα με ρίζα την τεμπελιά.

Στις μέρες μας, όμως, τα πράγματα φαίνεται πως έχουν αντιστραφεί. Σήμερα, το να μην ασχολείσαι με τα κοινά όχι μόνο δε θεωρείται ντροπή , αλλά αντίθετα έχει αποκτήσει και μία ιδιότυπη θετική αίγλη. Το να “κοιτάς μόνο τη δουλειά σου”, ενώ στην αρχαιότητα επέσυρε ακόμη και την ποινή του θανάτου, σήμερα φαίνεται πως αποτελεί αξία και δείγμα σύνεσης και υπευθυνότητας !!

Από τη μία μεριά, όσοι ασχολούνται με τα κοινά από κάποια υπεύθυνη θέση θεωρούνται αυτομάτως από τους υπόλοιπους ως διεφθαρμένοι και απατεώνες, ενώ από την άλλη όσοι αγωνίζονται ενάντια στις επιλογές της εξουσίας, θεωρούνται ως άνθρωποι που απειλούν την κοινωνική ειρήνη και είναι υποκινούμενοι από σκοτεινές και ιδιοτελείς προθέσεις !!

Δε θα ήταν σωστό βέβαια να μην αναγνωρίσουμε και ένα ελαφρυντικό σε αρκετούς ανθρώπους που απείχαν αηδιασμένοι από τα κοινά, βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η δημόσια διοίκηση. Δυστυχώς, όμως, φοβάμαι πως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που απέχουν από τα κοινά, το κάνει από τεμπελιά και από μια κοντόφθαλμη άποψη περί προσωπικού οφέλους, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως η ανέλιξη της κοινωνίας συνολικά, θα ωφελήσει νομοτελειακά και τους ίδιους.

Είναι οι περίφημοι αδιάφοροι, για τους οποίους έχουν ειπωθεί πολλά ειδικά σε κρίσιμες περιόδους όπως αυτή που διανύουμε. Περιόδους κατά τις οποίες οφείλουν οι πολίτες περισσότερο από ποτέ να δραστηριοποιηθούν προκειμένου να διασώσουν τη συνοχή και την επιβίωση της κοινωνίας.

Εκτός, όμως από τους αδιάφορους υπάρχουν και οι δειλοί “που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά” και που “δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,προσμένουν, ίσως, κάποιο θάμα!”. Άνθρωποι που μπορεί να υποφέρουν και να δυσανασχετούν, αλλά που θα περιμένουν πάντα κάποιον άλλον να βγάλει το φίδι απ΄την τρύπα, ενώ οι ίδιοι θα κάθονται ασφαλείς στο σπίτι τους. Άνθρωποι που θα πάρουν θέση μόνο όταν το αποτέλεσμα της αναμέτρησης θα έχει ήδη κριθεί και , εκ του ασφαλούς πλέον, θα μπορούν να ταχθούν με την πλευρά του νικητή.

Έτσι , άλλωστε, δεν έγινε και κατά την περίοδο της Απριλιανής χούντας; Πόσοι ήταν οι αγωνιστές που πολεμούσαν το στρατιωτικό καθεστώς και πόσοι ήταν αυτοί που – μετά την πτώση της χούντας – γέμιζαν τα στάδια τραγουδώντας αντιστασιακά τραγούδια; Γι αυτό είναι μάλλον μάταιο να περιμένεις τη μεγάλη μερίδα του λαού να συνταχθεί μαζί σου, συνειδητοποιημένη, τολμηρή και αποφασισμένη. Η Ιστορία θα κινηθεί από τους λίγους τολμηρούς και, αν αυτοί είναι τυχεροί στα πρώτα τους βήματα, θα ακολουθηθούν και από άλλους.

Ας δούμε, όμως, μερικά κείμενα που έχουν γραφεί για τους δειλούς και αδιάφορους



Μισώ τους αδιάφορους” , του Αντόνιο Γκράμσι


Στο κείμενο αυτό, ο Αντόνιο Γκράμσι, θυμώνει, χλευάζει και καταγγέλει τους αδιάφορους, τα βαρίδια της Ιστορίας όπως τους αποκαλεί. Αγέρωχος, από την αίσθηση του υψηλού καθήκοντος που νιώθει ότι επιτελεί, γράφει :


«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους. Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία.

... Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

... Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».




Για τον παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο’’, του Wolf Birman


Στο ποίημά του αυτό, που μελοποιήθηκε από το Θάνο Μικρούτσικο, ο Wolf Birman μέσα σε λίγες γραμμές κατορθώνει να στηλιτεύσει τους πάντες : τους δειλούς που περιμένουν από τους άλλους να κάνουν την επανάσταση, τους γραφειοκράτες της εξουσίας που εκμεταλλεύονται το λαό, τους δάσκαλους που λειτουργούν ως δάσκαλοι της υποταγής, το μέσο άνθρωπο που το βουλώνει προκειμένου να έχει ένα πιάτο φαί, τους διανοούμενους που τα έχουν κάνει πλακάκια με την εξουσία κλπ


Τους έχω βαρεθεί!

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω βαρεθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους Ευρωπαίους, τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.







" Από τους θεατές περιμένουμε τουλάχιστον να ντρέπονται.", Μπ. Μπρεχτ


Εδώ ο Μπρεχτ, θυμωμένος και λυπημένος από την αδράνεια και την αδιαφορία της μεγάλης μάζας του λαού, την καλεί τουλάχιστον να νιώσει ντροπή γι΄αυτή της τη στάση



Όταν αυτοί που αγωνίζονται ενάντια στο Άδικο
Δείχνουν τα πληγωμένα τους πρόσωπα
Είναι η ανυπομονησία εκείνων που ήταν ασφαλείς,
Μεγάλη.
Γιατί παραπονιέστε, ρωτάνε
Παλέψατε το Άδικο! Τώρα
Αυτό σας νίκησε: σωπάστε λοιπόν!

Όποιος αγωνίζεται, λένε, πρέπει να ξέρει να χάνει
Όποιος ψάχνει τον καυγά, μπαίνει σε κίνδυνο
Όποιος συμπεριφέρεται βίαια
Δεν μπορεί να κατηγορεί τη βία.
Αχ, φίλοι, που είστε ασφαλείς
Γιατί τόσο εχθρικοί; Εμείς είμαστε,
Οι εχθροί σας, που είμαστε οι εχθροί του Άδικου;

Αν οι αγωνιστές ενάντια στο Άδικο νικηθούν
Το Άδικο πράγματι δεν έχει δίκαιο!
Οι ήττες μας δεν αποδεικνύουν
Τίποτα παραπάνω από το ότι
Είμαστε λίγοι
αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Και από τους θεατές περιμένουμε
Τουλάχιστον να ντρέπονται.




Οι Μοιραίοι, του Κώστα Βάρναλη


Στο ποίημα αυτό που μελοποιήθηκε από το Μίκη Θεοδωράκη, ο Βάρναλης δείχνει την έγνοιά του για τους ανθρώπους της φτωχολογιάς , ανάμεικτη όμως με απογοήτευση και κριτική για την παραίτησή τους, την απαισιοδοξία τους, την απουσία βούλησης, τη δειλία τους και την ακατανόητη προσμονή από αυτούς ενός θαύματος που θα τους λυτρώσει από τα βάσανά τους.




Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! 








ΥΓ. Αφιερωμένο σε πολλούς αριστερούς που αρκούνται στο να καταγγέλλουν το τάδε ή  το δείνα αριστερό κόμμα ως συμβιβασμένο, ως τυχοδιωκτικό, ως ...ως...ως ... και παρόλο που μπορεί επί της ουσίας να έχουν δίκιο...

Ας κοιταχτεί κάθε ένας από αυτούς στον καθρέφτη και ας ρωτήσει τον εαυτό του τι έχει κάνει προσωπικά για να υπηρετήσει τις ιδέες του και αν μείνει ικανοποιημένος από την απάντηση, ας συνεχίσει την κριτική του. Αλλιώς, καλύτερα θα είναι να το βουλώσει !!

Αν κάθε ένας από εμάς είχε από τον εαυτό του τις απαιτήσεις που έχει από τα αριστερά κόμματα, δε θα χρειαζόταν καν να υπάρχουν τα αριστερά κόμματα. Η επανάσταση θα είχε ήδη συντελεστεί, χωρίς καν να αρχίσει !!